ทุติยส่วนปนสกกาสิกาปล: บทนำการปฏิบัติ : หน้า 289/450

ประโยค(ตอน): ทุติยส่วนปนสกกาสิกาปล ภาค ๑ หน้าที่ 288 จิวรรณกรรมที่ ๑ ลิกขาขบทที่ ๓ พร ะนาถติตย์อิญสิกขาขบท ตติยถิินสิกขาบทว่า ตน สมยน เป็นต้น ข้าพเจ้าจะแสดงกล่าว ต่อไป:- พึงทราบวันอันตติถิกขาสิกขาบท ดังต่อไปนี้:- [แก่อรรถเรื่องภิกษุปฎิบัติ] หลายว่านว่า อุตฺตาเปฎวา ปุนปุณัง วิมุตติ มีความว่า ภิญฺญานั้นสำคัญว่า "เมื่ออยู่บนเขาแล้ว วิวารนี้ จักใหญ่อื่น" จึงอา น้ำรด เอาเท้ิเยย เอามือึงขึ้นแล้วรดที่หลัง จิวารนั้นแห้งแล้ว ด้วยแสงแดด มีประมาณเท่าเดิมนั้นแหละ ภิกษุนี้ก็กระทำอย่าง นั้นซ้ำอีก เพราะเหตุนี้น่ะ พระธรรมสังคาคารย์ จึงกล่าวว่า "ถึง ขึ้นแล้วอรฺดเป็นหลายครั้ง" พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับนั่งที่พระอรฺฎิ นั่นแล ทอดพระเนตรเห็นภิกษุนี้ลำบากอยู่andoนั้น จึ่งเสด็จออก ประคูอเสด็จไปสู่สนามอธิษเดนสิกขาไปในที่นั้น becauseเหตุนี้น่ะ พระธรรมสังฆาคารย์ จึงกล่าวว่า "อุทกสา โภ ควา" เป็นต้น. บทว่า อุทกสมา ได้แก่ ๙ เดือนที่เหลือ วัน เดือนก็คัดกากหลัง หนึ่งเดือน. บทว่า สุตตมาส ได้แก่ ๓ เดือนที่เหลือ เว้น ๕ เดือน คือ เดือนก็คัดกานนั้นด้วย ๕ เดือนดูฤดูหนาวด้วย.