การให้ดอกไม้ในพระพุทธศาสนา : หน้า 228/450

ประโยค (๑) - จุดอุดมปลาสักกำแพงภาค ๑ - หน้า 227 ตอบว่า "เมื่อจะให้แก่มาราคิดก่อน นำไปให้เองก็ได้ ให้นำไป ให้นำไปให้เองก็ได้ ให้เรียกมาให้งาดิ ใช้เรียกมาให้งิ ควรทั้งนั้น สำหรับบุญชาติ ที่เหลือ ให้เรียกมาให้นั้น จิงวร. ก็เหลาการให้ออกไม่นั้น เพือ ประโยชน์แก่มารูพระรัตนตรัย จิงวร. แต่จะให้ดอกไม้แม้แก่ ใคร ๆ เพื่อประโยชน์แก่การประดับ หรืือเพื่อประโยชน์แก่การบูชา คิวสิงค์เป็นต้น ไม่ควร. และเมือจะให้นำไปให่มากราคาบ ควรใช้ สามเณรผู้เป็นอธิท่านนั้นให้นำไปได้. สามเณรผู้ใช้อำนาจติอันกัน ถ้าปารณะจะนำไปเอาเท่านั้น จิงวรให้ไป. ภิกุผู้แจกดอกไม้ ที่ได้รับสมมติ จะให้ส่วนหนึ่งแก่พวกสามเณรผู้มาถึงในเวลานา ก็ควร. ในกรณีที่ท่านกล่าวว่า "ควรให้น้อยส่วนแก่ฉันสมควร" ในมณฑปจิรกว่า "ควรให้เต้น้อย" ภิกุผู้ไม่ได้รับสมมติ ควรอบโลกนี้ให้, พวกสามเณรผู้มีความเคารพในอาจารย์และอุปช- ถาภะ ได้ถ่านดอกไม้เป็นอันมากมาทองไว้. พระเดชทั้งหลาย ให้ แก่พวกสักธิราก็เป็นต้น. หรือ แก่พวกอุบาสกผู้มาถึงแต่เช้าตู่ ด้วยคำว่า "เธอเองถือเอาดอกไม้ดีว่า, เธอเองถือเอาดอกไม้ดีว่า." ไม่จัดว่าเป็นการให้ดอกไม้. พวกกุฎีผู้ถือเอาไปด้วยคิดว่า "พวกเราจัก บูชาพระเดย์" ก็ถือว่าทำการบูชาดี ให้แก่พวกคฤหัสฤถ์ผู้มาถึง ในที่นัน ๆ เพื่อประโยชน์แก่การบูชาพระเดย์. แม้การให้ นี้ ก็ไม่จัด ว่าเป็นการให้ดอกไม้. แม้เห็นพวกอุบาสกกลุ้มบูชาด้วยดอกรัับเป็นต้น แล้วกล่าวว่า "อุบาสกทั้งหลาย ! ดอกกรรณิการ์เป็นต้นที่วัดดี,"