การปฏิบัติของภิกษุในการใช้วินัย : หน้า 285/450

ประโยค (ฉบับ) - ดูยอดสมุนปลาสำหรับแปลภาค ๑ หน้า ที่ 284 เป็นนิสสกีย์. ในวิวรอนอกจากนี้ ก็นี่นี่ ก็นี้ในเวลาระทำโบสถ พิงชำระสัตว์พันธุ์สมานให้หมดจด ตั้งแต่กิจกผู้งในที่สุดแหละแห่ง บริษัท. ภิญโญสูงเมายปลอดที่ประมาณได้, แม้สัมก็ขยาย ออกไปปลอดที่ประมาณเท่านั้น. ในคำว่า อนิสุขชิวา ปริญญชิต อาปตุติ ทุกกฎสุด นี้ อาจารย์บอกว่าพวกว่าจาก "ทักษิณผู้ประกอบความเพียร บำเพ็ญ เพียรดลอดีงยังรุ่งไปว่า "เราจักรนำน้ำมวลไปสูง" จึงออก ไป วางจิรวทั้ง ๓ ผืนไว้ที่ผมแม่น้ำ แล้วลงสู่แม่น้ำ, และเมื่อเธอ อาบอยู่นั่นเอง องูขึ้น, เธอพึงกระทำอย่างไร ? ด้วยว่า เธอ ถ้า ขึ้นมาล้าวนุ่งไหมวดยรอง, ย่อมต้องทุกกฎ เพราะไม่เสียสะจิวรที่เป็น นิสสกีย์แล้วใช้สอยเป็นปัจจัย, ถ้าเธอเปลี่ยนยาไป แม่ก็การเปลี่ยย กายไปอย่างนั้น ก็ต้องทุกกฎ." ตอบว่า "เธอไม่ต้อง," เพราะว่า เธอ ตั้งอยู่ในฐานแห่งภิกษุผู้ มีจิราหาย เพราะจิรเหล่านั้นเป็นของไม่ควรบริโภค ตราบเท่าที่ยัง ไม่พบกิฏฐุอันแล้วกระทำวินัยกรรม, และถือว่า สิ่งที่ไม่สมควร แก่กิฏฐุผู้จรายา ไม่มี; เพราะฉะนั้น เธอพึงนุ่มหน่อย เอมือ ถือสองฝืนไปสู่ทหารแล้วก็จะทำวินัยกรรม. ถ้าว่า วิหารอยู่ไกล, ใน ระหว่างทางมีพวกชาวบ้านสัญจรไปมา, เธอพบพวกชาวบ้านเหล่านั้น พึงนั่งพินพิน่วน งุ่มพินพึ่ง งามพินพึ่ง ไรบนนะจอยบ่ามแล้วพึงเดินไป. ถ้าเราไม่พบกิฎฐุที่ออบพอกันในวาระ, ภิกษุทั้งหลายไปเดียวภิกษูอาจ เสีย, เธอพึงว่าสังฆภูไว้ขอนไอกบ้าน ไปสู่โรงฉัน ด้วยผ้าฎตราสงค์