การตีความคำศัพท์ในพระพุทธศาสนา : หน้า 197/450

ประโยค(-) ดูดีสมบูรณ์คำแปลภาค ๑ หน้าที่ 196 ฝึกฝ่ายแห่งคนคู่ส่วนของตน จึงไม่กล่าวว่า "พระสงฆ์ของเรา." แต่ใครจะกล่าวเปรียบเทียบกษัตริย์ จึงกล่าวคำเป็นต้นว่า เสวยฤทธิ์นาม ดังนี้. บทว่า ติดกฎภูปัญญาสุ ได้แก่ หญิง ไม้ และใบไม้แห้ง ที่ล่วงหล่นตกไปในสถานที่นั้น ๆ อีกอย่างหนึ่ง หญิงด้วย ไม่เบา ไม่มีแก่นั่น; เหตุนั้น จึงชื่อว่า หญิงและไม้ ใบไม้แห้ง ชื่อว่า ปัญญาสุ. บทว่า อุตสาหุญญู ได้แก่ พัดไปกองรวมไว้. บทว่า ปฐพุเทยู ได้แก่ เกิดจากกูเขา. จริงอยู่ แม่น้ำนัน มีมะเสนะอิยะ; เพราะฉะนั้น ท่านจึงระบุเอาแต่แม่น้ำนั้นเท่านั้น. ในคำว่า สุขสวาดปลดปน นี้ มีวิจินฉ่อฉันดังนี้:- สาหร่ายที่มีใบ มีกรายาว เรียกว่า "จอก." สาหร่ายสีเขียว เรียกว่า "สาหร่าย." สาหร่ายที่เหลืออยู่ มีแต่ใครน้ำนะ เหมือนเป็นต้น แม้งหมด ถึงการบ้างว่า "หน" ด้วยคำว่า เอกโด้ อุตสาหิต" ท่านแสดงว่า "แม่นใคร ๆ ประมวลมาแล้ว คือ ทำเป็นกองไว้ในที่เดียวกัน. บทว่า ทุนพุทธชาติโก ได้แก่มาแห้งแห่งบุคคลผู้ชาวาย. อธิบายว่า "ผู้ซึ่งใคร ๆ ไม่อาจกล่าวว่าได้". แม่ในบททานะแห่งบงว่า ทุพพุชาติโก นั้น บงว่า ทุพพุธโ ได้แก่ ผู้ München คำว่า สอน ได้โดยยาก คือ โดยลำบาก มีคำอธิบว่า "อันใคร ๆ ไม่อาจกล่าวว่าได้โดยง่าย."