การป้องกันความเสียหายต่อที่ดินและการเพาะปลูก : หน้า 339/450

ประโยค(ตอน) - ทุ่งสมันตาป่าสำหรับแปล ภาค ๑ หน้า 338 จะรับก็ครู. พวกเขาไม่วางยา. ไม่ควรวาง ไม่ควรเตือน. ถ้า เมื่อพวกเขาพากันอพยพไป เพราะอันตรายบางอย่าง, คน พวกอื่นทำ และไม่วางอะไร ๆ เลยแก้กุ่งหลาย, พึงห้ามชนเหล่า นั่น. ถ้าพวกเขากล่าวว่า "แม่เมื่อก่อน พวกชาวบ้านได้กระทำข้าว กล้าในที่นี่ มีใช่หรือ ขอมรับ!", ลำดับนั้น พึงบอกพวกเขาว่า "พวก นั้นเขาได้ให้กันปิยธนหรืออย่างน้อย ๆ แก่สงส์. ถ้าพวกเขากล่าวว่า "แม่ พวกผมก็ถอดถวาย." อย่างนี้ ควรอยู่. พวกเขากล่าวหมายถึงทุ่งมิประเทศที่เพาะปลูกข้ากลางแผ่นว่า "ข้าพเจ้าอาถถวายเขตแดน" ควรอยู่. แต่กุ่งทั้งหลาย ไม่ควรปักเสา หรือวางหิน เพื่อกำหนดเขตแดนเอง, เพราะเหตุไร? เพราะธรรมดว่า แผ่นดิน มีค่ามันไม่ได้, ภิกษะจะพิสูจน์เป็นปราชญ์ แต่องค์ฤทธิ์บ่น้อย. แต่พิษงบอกพวกอาริมิชาว่า "ขอของพวกเราไปถึงนี้." กับในมัน ว่า พวกเขือเอาถึงไปไม่เป็นอาบัติ เพราะกล่าวโดยปริยาย. ถ้่าว่า พระราชาและราชอำนาจเป็นดัง ให้พินาสาเอาแล้วยวกว่า "ขอท่าน ทั้งหลายของบริโภคปัจจัย ๔ เถิด" การวานนั้น ควรเหมือนกัน. ถ้าใคร ๆ ชูดสะรายในบกแดนสิมา หรือในเมืองไปโดยาม กลางวัด ย่อมทำลายลานพระเจดีย์และลานโพธิ์เป็นต้น. พึงห้าม. ถ้าสงมิได้อะไร ๆ บางอย่างแล้ว ไม่ง่าย เพราะหนักในอามิส, ภิกษุ รูปหนึ่งหาม, ภิกษุรุน้ำนั้นนั่นเป็นใหญ่. ถ้ากุรุวรูปหนึ่งกล่าวว่า "พวกท่านอวยไปร" ไม่หาม คือ เป็นพระรคพวกของชาวบ้านเหล่า นั่นนั่นแล, สงฆ์ห้าม, สงฆ์เท่านั้น เป็นใหญ่. จริงอยู่ ในกรม