การสร้างภูมิและวิธีการที่เหมาะสม : หน้า 107/450

ประโยคที่ (๓) - ดูเมื่อสัมผัสกับอัศจรรย์ภาค ๑ - หน้าที่ 106 [ ว่าด้วยพื้นที่ควรสร้างภูมิและไม่ควรสร้าง ] ข้อว่า ภูมิ อภิฑิปพา วัฒนสุมนาย มีความว่า อันภูมิ ผู้จะสร้าง พึงนำอธิษฐานหลายไป เพื่อประโยชน์แก่การแสดงที่ใน ที่ซ่งตนต้องการจะให้สร้างภูมิ ก็กล่าวว่า เตน ภูมิการเกิน เป็นต้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ เพื่อทรงแสดงวิธีที่จะพึงนำภูมิเหล่านั้นไปเพื่อแสดงที่สร้าง บรรดาท่านเหล่านั้นด้วยว่า ภูมิอธิปตู่ โอษฐวา พระผู้มี พระภาคทรงแสดงว่า "ภูมิผู้สร้างภูมิ อยู่พึงนิรนาทูทองหลายไปปลู๋ มีพื้นที่ไม่เสมอ พิงใช้ชำระที่สร้างภูมิก่อน ปราบพื้นที่ให้เรียบเสมอ เช่นกับบดุลสัมพุธ แล้ว ภายหลังเข้าไปกลางดงพอแล้วจึงพาไป." สองบทว่า เอวมสุ วจนิย มีความว่า สงควรเป็นผู้อื่น ภูมิผู้บิ้งบอกอย่างนี้. แต่ข้างหน้า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงหมายถึง ภูมิหลายปูดตรัสพูดจะว่า ทุถุจมุ ปิยจุพพา. คำว่า สติ สุโพ น สุจิโต น สุจาติ มีความว่า ถาสงค์ ทั้งปวงไม่ปรากฏนา คือ ภูมิหลักนั้นเป็นผูวนาวในภิรี มีการ สายยายและวนิการเป็นต้น. สองบทว่า สารมุฬ อนารมน์ ได้แก่ มีเหตุข้อง ไม่มี เหตุข้อง. สองบทว่า สปริกม์ อปลริกม์ ได้แก่ มีนารรอบ ไม่มี ชานรอบ.