การอนุญาตและอคติในพระวินัย : หน้า 152/450

ประโยค (ตอน) ดูอธิบายประกาศจากภาค ๑ หน้า 151 แห่งสีวิบัติ หรือ เพราะเรื่องแห่งวิบัติอย่างหนึ่ง ในบรรดาวิบัติเป็นต้น.” ถามว่า "ก็เพราะเหตุไร จึงควรให้น้อยอย่างนี้ก็สักชั้นหนึ่งนั้น ไม่ควรให้แก่อลัชชีณอคติ?" การลำเอียงเพราะอคติ ไม่สมควรแก่พวกพระวินิธรรมใช่หรือ ? แก้วว่า "การลำเอียงเพราะอคติ ไม่สมควรเลย แต่การให้นี้ไม่จัดเป็นการลำเอียงเพราะอคติ การนี้ถือว่าเป็นการอนุญาatherธรรม จริงอยู่ ลิกขาขพระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติไว้ เพื่อขจัดมวลอธิชี และเพื่อขจัดย่อมพวกอลัชชี. ในลัชชาและอลัชชีเหล่านั้น อลัชชีได้ยินแล้ว จักกลกล่อน ไปเสีย ฝ่ายอลัชชีได้ยินแล้ว จักกล่าวยืนยันในเรื่องที่ได้เห็น โดยความลำเอียงกับเรื่องที่ได้ยิน ในเรื่องที่ได้ยิน โดยความลำเอียง กับเรื่องที่ได้ยิน เพราะฉะนั้น การอนุญาtherธรรม จึงสมควรแก่อลัชชีนั้น. ก็ว่าลัชชีนี้เป็นนิจนิต เฉลียวฉลาด ยืนยันวูบ, แต่อลัชชีไม่ให้ปฏิญญา ด้วยปฏิเสธว่า "แม่เรื่องนี้ไม่มี ถึงเรื่องนั้นก็ไม่มี." พึ่งปรับตามปฏิญญาของอลัชชีเหมือนกัน. [ว่าด้วยเรื่องทำตามปฏิญญาของอัซชีและอลัชชี] ก็แสดงเพื่อแสดงใจความนั้น ผู้ศึกษาพิษทราบเรื่องดังต่อไปนี้ :- ได้ยินว่า พระเถระอุภัวย ผู้ทรงใครปฏิญ แสดงวิจัยแก้กิริยาทั้งหลาย ภายใต้โลภปราสาท เลิกในเวลาเย็น. ในเวลาพระเถระนั้น