ทิวถิ่นสมบัติภาค ๑ : หน้า 127/450

ประโยค (ตอน) - ทิวถิ่นสมบัติทกล่าวภาค ๑ - หน้าที่ 126 อะไร ๆ ท่านผู้สูงสมมติแล้ว จงพูดได้ตามสบายนิด ", และ ภิกษุผู้กล่าวภูคิทุ่งสมมติส่งมใต้สมมติด้วยคำไม่จริง เป็นอาบัติบา เพียง ทุกกฎ, แต่ผู้กล่าวภูคิทุ่งสมมติแล้ว เป็นอาบัติในจติอันที่หนัก กว่า, ท่านภิกษุส่งสมมติแล้ว จะเป็นผู้อกุณพวกภูคิทุ่งผู้ของเวร กำจัดได้อย่าง ยิ่ง เพราะเป็นอาบัติหนัก, ฉะนั้น เพื่อจะให้สงสมมติ ท่านผู้มีอายุอันนั้นพระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า พุทธตน ภิกษุณา เป็นต้น. ถามว่า "ก็การให้สมมติ ๒ อย่าง แก่ภิกษุปลี่ยนวารหรือ ?" ตอบว่า "มิใช่แต่เพียง ๒ อย่างเท่านั้น, ถ้าสามารถ จะให้ สมมติทั้ง ๑๑ อย่าง ก็ควร. แต่เมื่อภิกษุทั้งหลายไม่สามารถ แม้ สมมติอย่างเดียว ก็ไม่สมควรให้แก่ภิกษุ ๒ หรือ ๑ รูป. บทว่า สภาวนา มีความว่า ผู้สมคบค้าขายคุณ ไม่ใช่ผู้สมอ กันโดยเป็นมิตรสนิทสนมกัน. ด้วยเหตุนั้นนั้นแล พระผู้มีพระภาค จึงตรัสว่า เย ต ภิกษุ สุตตบุกก เตศ เอกุโณ เป็นต้น. ก็ ภิกษุผู้ทรงพระสูตรมีจำนวนเท่าใด, ท่านทัศนะคิดเลือกภิกษุเหล่านั้น แต่งตั้งสนามะอันสมควรแก่ภิกษุเหล่านั้นแล้วรวมกัน, แก่ภิกษุที่เหลืออย่างนั้น. บทว่า กายทิพย์พิทูลา ได้แก่ เป็นผู้มากไปด้วยอาการกระทำ ร่างกายให้แข็งแรง, อธิบายว่า "เป็นผู้มาไปด้วยการบำรุงร่างกาย" ข้อว่า อภิญญาไมย อายสมุตโร รตฺตโย ได้แแก่ ด้วยความเมตตา ในครึ่งจานถอดอันเป็นเหตุขัดขวางต่างทางสรรค์นี้.