การศึกษาพระวินัยและความสำคัญของอาบัติในพระพุทธศาสนา : หน้า 20/450

ประโยค - ดูดซับสนับปาสกากาเปล่า กด - หน้าที่ 20 บรรดานิละนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสสุภาษิตติถีพร้อม ด้วยองค์ ๑ ในพระรายามปล่อยอสุจิแห่งภิริวังใน เพื่อร้อง การความหายโรคเป็นต้น ในเวลาเกิดมิความกำหนดเป็นต้น ใน อัจฉตฺรูปเป็นต้น แม้โดยยกก่อนนั้นเลย. ตรัสฤทูตาติ คือ อาบัติ ฤดูลจิจัย สำเร็จด้วยองค์ ๒ ในเมื่อไม่มีการปล่อยแห่งภิริวังผู้จงใจ และพยายามโดยยึดที่สอง. ตรัสชอบัดโดย นัย มีน้อยว่า "จงใจ ไม่พยายาม คอสิเกลื่น" ดังนี้เป็นต้น. ก็ความดังแห่งอุปติและ อนาบติ ละเอียด สุขุ เพราะฉะนั้น พระวินัยควรกำหนดหมาย ให้ดี. ครั้นกำหนดให้สีแล้ว ถูกซักถามถึงความรับเกี่ยว พึงบอก อาบัติ หรืออนาบติ หรือพิธีจะทำวินัยกรรม. จริงอยู่ พระวินัยธร เมื่อกำหนดไม่ได้ ทำลงไป ย่อมถึงความลำบาก และไม่สามารถจะ แก้ไขซึ่งบุคคลเช่นนั้นได้ คุมมอุปมิรู้ต้นเหตุแห่งโรคแล้วปรงา จะนั่น. วิธีกำหนดในอธิการว่าด้วยความต่างแห่งอาบติ และอนาบติ่น ดังต่อไปนี้ :- ภิกษุผมเพราะความรำคาญ อนพระวินัยพึงถามจน ถึง ๓ ครั้งว่า "ท่านต้องด้วยประโอยไหม ด้วยความกำหนัดไหม." ถ้าครั้งแรกเธอกล่าวอย่างหนึ่ง แล้วภายหลังกล่าวอีกอย่างหนึ่ง ไม่ กล่าวโดยทางเดียว, พังกล่าวเตือนเธอว่า "ท่านไม่พูดคงเดียว พูดเสียงไป, เราไม่อาจจะทำวินัยกรรมเก่านๆได้, ท่านจงไป แสดงความสวัสดิเด็จ." ถ้าเธอถามยันโดยทางเดีวยนั่นถึง ๓ ครั้ง, กระทํานให้แจ้งความเป็นจริง, ลำดับนั้น พระวินัยร