การทำงานและภิกษุในสังคม : หน้า 92/450

ประโยค- ทัศนัศัยาปก่อน 1 - หน้า 92 ไว้ต่อของสำเร็จด้วยเครื่องอุปกรณ์เพียงเท่านี้" หรือขยายว่างยาวไม่มีประมาณ, อธิบายว่า "ใหญ่มไม่มีประมาณ." ภิกษุเหลานี้ มีการร้องเท่านั้นมาก การงานอื่น มีน้อย, เพราะเหตุนี้ จึงกล่าวว่าเป็นผู้มากไปด้วยการร้อง. พวกภิกษุเหล่านี้ เป็นผู้มากด้วยการอ กีพีทราบอย่างนี้. แต่โดยใจความในสองบทว่า ยอดนพพล วิญญุติดภาพาล นี้ ไม่มีเหตุแตกต่างกัน คำนั้นเป็นชื่อ ของภิกษุผู้ขอขอเหล่านั้นว่า "ท่านนงได้นน, งให้เหตุกรรมที่เน่น ต้องทำ(แรงงาน)." บรรดาคนและหัตกรรมมันน์ จะขอโดยความ ขาดมูลไม่ควร. จะขอว่า " พวกท่านงให้คนเพื่อประโยชน์แก่การ ร่วมมือ เพื่อประโยชน์แก่การงาน" ควรอยู่, หัตถกรรมที่นงพิง กระทำเรียกว่า "แรงงาน," จะขอแรงงาน ควรอยู่. [วิญญุติตาว่าด้วยการออกนอกขอ] ขึ้นชื่อว่าหัตถกรรมใช้เป็นวัตถุบางอย่าง; เพราะเหตุนี้ หัตถ กรรมมัน เว้นการงานส่วนตัวของพวกพรรณเนื้อและชาวประมงเป็นตัน เสีย ที่เหลือเป็นกัปปะทั้งหมด. เมื่อเขาถามว่า "ท่านนงทำไมบรึ?" มีการงานที่ใครจะต้องทำหรือ? หรือจา ไม่ามา จะขอ คิวร. ไม่มี ไทยเพราะการขอเป็นปัจจัย เพราะเหตุนี้พวกพรรณเนื้อเป็นตัน ภิกษุ ไม่ควรขอกิจการส่วนตัวเขา. ทั้งไม่ได้กำหนดให้แน่นอนลงไป ไม่ควร ขอว่า " พวกท่านงให้หัตถกรรม." เพราะพวกพรรณเนื้อเป็นตันนั้น ถูกภิกษุอยู่เองแล้ว จะต้องรับว่า " ได้ ขอบรับ!." แล้วมันก็ภิกุย ให้กลับไป พิงม่เนื้อมาดาวได้. แต่ควรขอประกลงไปว่า "ใน