การศึกษาศิลปะและการเล่นเลียนแบบในวรรณกรรมไทย : หน้า 218/450

ประโยค (1): - ดูดคงมันปลาปากกาเปล่า ภาค 1 - หน้าที่ 217 ของคนพิการ มีตาจำบอด คนกระจอก และคนค่อมเป็นต้น ที่ท่าน เรียกว่า เล่นเลียนคนพิการ ภายในอัษฐะและปูนพสุยะเล่นด้วยการ เล่นเลียนคนพิการ เหมือนพวกชนชาวลัมพกเล่น (ชนพวกเล่น กายกรรม) ฉะนั้น. ประโยค (2): สองบทว่า หูตุลิซมิขี สิกขภูมิ มีความว่า ย่อมศึกษาศิลปะ ที่ควรศึกษา มีช่างเป็นนิมิต แมในศิละจะมีมินิเป็นนิมิตเป็นต้น ก็มี น้อยอย่างนี้. ประโยค (3): บทว่า ธาวติติ ไดแก่ว่งจับไปตามหลัง. ประโยค (4): บทว่า อาธาวติติ มีความว่า วิ่งหน้ากลับมาตลอดระยะ ทางที่ตนวิ่งไป (วิ่งเปี่ยกน้ำ). ประโยค (5): บทว่า นิพพุชนนฤดี ได้แก่ ย่อมทำการปล้ำกัน. ประโยค (6): สองบทว่า นลาภภูมิ เทนุติ มีความว่า ย่อมแตะวี่หน้าที่ ผกดนแล้ว แตะที่หน้าผากของหญิงฟ้อนนั้น พร้อมกับพูดว่า "ดีละ ดีแล้ว น้องหญิง !" ประโยค (7): สองบทว่า วิริญภูมิ อนาจาร มีความว่า ประพฤตินอนาร ต่าง ๆ มีลองปากเป็นต้น (ปีพากย์ปาก, ผิวปากเป็นต้น) แม้อัน ๆ ซึ่งไม่ได้มาในพระบาลี. [แก้วรถตอนชาวภูฏิฑรีพบภูฏิฤาอ่านดูคะ] ประโยค (8): บทว่า ปากสากเกณฑ์ ได้แก่ อันนามว่าชื่อความเสื่อมใส คือ สวรรค เหมาะสมแก่สมะนะ.