การวิเคราะห์อนามิตและข้อบัญญัติในสิกขาบท : หน้า 192/450

ประโยค (2) - ดูข้อความบนปาสกาศทาแปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 191 ทำแล้วแก่พระเทวาทันนั้น อะพึงมี" ไฉร แม้อย่างนั้น ชื่อนื้อว่า อนามิต ย่อมไม่มีกัญญูเป็นต้นบัญญัติ ในเพราะไม่สะเลเสีย. จริงอยู่ ชื่อนื้อ อนามิต ย่อมไม่ปรากฏแก่กัญญูผู้สงสัยสาม ที่รงบัญญัติแล้ว นอกจากสิกขาบทที่ทรงอนุญาเป็นโดยเฉพาะ. แม่คำว่า อาทิกมิกสุส ในอาณาปัตติวารแห่งอริสูญสิกขาบทที่ ท่านลิขิตไว้ในคัมภีร์รั้งหลาย ก็สิติดไว้ด้วยความลังเลผลอ. ก็แห่ข้อที่ คำนั้น เป็นคำที่ท่านอธิบายได้ด้วยความพังผล พึงทราบโดยพระบาลี่ สำหรับยกอบัดในกรรมขันธะอย่างนี้ว่า "อริสูญภิญโญท ก่อน, ครั้นโจทย์แล้วพิงให้เธอให้การ, ครั้นให้เธอให้การแล้ว พึงก อาบัติฉันปรับ." กรรมมันสงไม่ให้ท่าแก่พระเทวาทิตผู้เป็นอาทิกมิกม ในเพราะพยายามเพื่อทำอายสงค์ ด้วยประการะนี้, เพราะเหตุนี้น อาบัตินันแล ชื่อว่า ยังไม่เกิด, แต่พระเทวาทันถูกเรียกว่า "ผู้เป็น ต้นบัญญัติ" เพราะทำความเข้าใจว่า "พระผู้มีพระภาคทรงปรรารา ท่านบัญญัติสิกขาบท." อนามิตท่านกล่าวแล้วสำหรับพระเทวาทันนั้น เพราะไม่อาบัตินันเอง ด้วยประการะนี้. ก็แลงาบัดนี้ สำร็จด้วยบันทนี้เทียวว่า อสมุนญาตสนุศสุ แม้โดยแท้, ถึงกระนั้น สงไม่ได้ทำสมุนญสนุศสุาอย่างเดียว แกลกญูใจ, ภิกษุนี้ ท่านเรียก ชื่อว่า ผู้ไม่ถูกสวดสมุนญสนุศสุ ไม่เรียกว่า ผู้เป็นต้นบัญญัติ. ส่วนพระเทวาทัน ดงเป็นต้นบญัติตแท้, เพราะเหตุนัน ท่านจึงกล่าวว่า อาทิกมิกสุส ไว้. วิจฉัยในสมุนญสนุศสุแห่งสิกขาบททั้งปวง เว้นแต่ริฏฐ-