การตีความพระพุทธศาสนา : หน้า 98/450

ประโยค (ตอน) - ดูตุ้มสนับปลากาเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 98 ของนั่นของภิญูเหล่านั้น ว่า อุภูชินติปี มีความว่า ย่อมได้รับความหวาดสะง้ง คือ ไฉน หวั่นไวว่า "จัดให้เหน่ออะไรไปหนอ ?" ว่า อุตตสนติปี มีความว่า พบภิญญ่า ก็สันสะง้ง ชะงักไปเหมือนพงษ์ ฉะนั้น ว่า ปลายณติปี มีความว่า ยอมหนีไปเสียแต่ไกล โดยทางใดทางหนึ่ง สองบ้างว่า อณุเณปี้ คุณณุตี มีความว่า ยะทิงที่ภิกษุดีไปเสียแล้วกลับเดินมุ่งไปทางซ้าย หรือ ทางขวา. ปิดประตูเสียงบ้างมี [แก่อรรถศัพท์ในเรื่องนี้ก็นิถัณฑ์วรรณาราม] สองบ้างว่า อุตปูพุฒิ ภิญฺญา เป็นต้น มีความว่า พระผู้มีพระภาคเจ้า ครั้นทรงดำเด่นภิกษุเหล่านั้นด้วยประการนี้ และตรัสสรรเสริญ-ถากให้สมควรแก่เรื่องราวนี้แล้ว เมื่อตรทองทำโทษแห่งวิญญูติ ให้ปรากฎแก่คมื่อ ก็ทรงแสดง ๓ เรื่องนี้ โดยนายเป็นต้นว่า อุตปูพุฒิภิญฺญา ดังนี้ บรรดาทหนั่นว่า มณฺฑลีโส มีความว่า ได้ยินว่า พญานาคนั้นปะดับแกล้วมีดามาก ซึ่งอำนวยให้สิ่งที่ปรากฏทุกอย่างไว้ที่กอ เพราะฉะนั้น จึงปรากฏความว่า "มณฺฑลีโสาร." คำว่า อุปริมุขทิน มนฺฑลี ผนฺ อุตฺธานิ มีความว่า ได้ยินว่า บรรดาผีทั้ง ๒ นั้น ญาติผู้อื่นนั้น เป็นผู้มีปรกอยู่อย่างเมตตา;