การใช้และการรับอามาสในพระธรรม : หน้า 55/450

ประโยค- ทุ่งสนับปลากาเหล่า - หน้า 55 บริขารประจำสนาม @. แม้ทุกอย่างที่ทำด้วยทองและเงิน เป็น อามาส (ควรจับต้องได้) พวกชาวบ้านสร้างมณฑปแก้ว เป็นสถาน ที่แสดงพระธรรมวินัยแก่กุลหลาย มีเสาแก้วผลึก ประดับประดา ด้วยพวกแก้ว การทักท้องหลายจะเก็บรักษาเครื่องอุปกรณ์ทั้งหมด ในรัตนมณฑปนั้น ควรอยู่ ทับทิมและบุษราคัม ที่ขัดและเจียระไนแล้ว เป็นอามาส ที่ยังไม่ได้ขัดเจียรในบาอกนี้ ท่านกล่าวว่า "เป็นอามาส ภิกษุย รับไว้ เพื่อใช้เป็นมูลค่าแห่งสิ่งของ ควรอยู่" แต่ในมาหาปัจจิ กล่าวว่า " ทับทิมและบุษราคัมที่ขัดแล้วดีดี ที่ยังไม่ได้ขัดดีดี เป็น อามาส โดยประการทุกอย่าง และภิษฺฐจะรับไว้ ไมควร" เครื่องอุปกรณ์ทุกชนิด เป็นอามาส แม้ขาวาว เพื่อประโยชน์ กำหนดเป็นมูลค่าแห่งสิ่งของที่ไม่ควรรับไว้ ช่อว่า การค้าขวดตรา ย่อมไม่สมควร แม้นธนูส่วน ๆ ดีดี สายธนูดีดี ประติกดีดี ขอช้าง ดีดี โดยที่สุดแม้มิ่งและขาวเป็นต้น ที่เขาทำโดยส่งเบบเป็นอาวุธ ถึงเป็นอามาส ถ้ามีใคร เอาโอก หรือ โดมมาฝังไว้ในวิหาร เมื่อจะชำระวิหาร พึงส่งข่าวไปบอกแก่พวกเจ้าของว่า "จงนำไปเสีย" ถ้าพวกเขาไม่นำไป อย่าให้ของนั้นขยิบย่อน พึงชำระวิหารเถิด ภิษฺฑุพนเห็น คาบดีดี หอกดีดี โดมดีดี ตกอยู่ในสนามรบ พึงเอา หินหรือของอะไร ๆ ต่อยคาบเสียแล้ว ถือเอาไปเพื่อให้ทำเป็นมีด ภิษฺฑูจะเแากแม้ของนอกออกแล้ว ถือเอาของอย่างเพื่อ ใช้เป็นมีด บางอย่างเพื่อใช้เป็นไม้ทำเป็นต้น ควรอยู่ ส่วนว่าเครื่อง