การใช้สมุนไพรและการฟ้อนรำในประเพณีไทย : หน้า 215/450

ประโยค (ต่อ) - ดูติชมสมุนไพรจากแปลง ภาค ๑ หน้า 214 ก็จัดเข้าในฐานะแห่ง บุญมะ เหมือนกัน และมีใช้แต่พวงดอกไม้ฉ่อยอย่างเดียวเท่านั้น พวงดอกไม้ทำด้วยแป้งดีดี พวงดอกไม้ทำคล้ายลูกกลิ้งดีดี พวงดอกไม้ที่ทำคล้ายฟั่นสนับบู (ที่ทำด้วยไม้พวกนี้) ซึ่งท่านกล่าวไว้ในกุลทีดีก็ พวกภิญญ์กิจ พวกภิญญ์กิจ จะทำเอง ก็ไม่ควรจะใช้ให้นักไม่ควร เพราะสักบานเป็นสาระธัญญ์แต่จะกล่าว ถ้อยคำที่เป็นกับปิยะ มีการบุษบาทเป็นเครื่องหมาย สวมควรทุก ๆ แห่ง ปลาย โอกาส และนิมิตกรรม สวมควรทั้งนั้นแหล่ [วด้้วยความประพฤติอันอาจารต่าง ๆ] บทว่า ตูจูมนุติ แปลว่า ย่อมนอน ทบทว่า ลาเสนตุ ม มีความว่า พวกภิญญูอัสสิชและปุ่นพลูกะ นั้น ลูกรั้งออยู่เพราะปีติ แล้วให้นำระบำชาญกุ้รำรำรำ คือ ให้จงหวะ (รำรำ) สองบทว่่า น ฉจุยนุติยปี น ฉจุยนุติ มีความว่า ในเวลาที่หญิงฟ้อนรำอยู่ แม็กญูพวกอัสสิเกและปุ่นพลูกะนั้น กรีรำไป ๑. อุตตโยนา ๑/๕๐๐ รวมดูตามนุอิส สุขุมพุพวัสดีส คฤปุผาตาม และ ภากิติ กฤปุผามนุติ เก่ง. แปลว่า พวงดอกไม้ทำด้วยไม้ไผ่เป็นต้น ก็มี ๒. สารกตปีปี ๑/๑๙๙ แก้วว่า แสดงนี้ยัง ๆ มืออธิบายว่า ประกาศความประสงค์ของตน แล้วลูกนี้แสดงอาการฟ้อนรำก่อน ด้วยกล่าวว่า "ควรฟ้อนรำอย่างนี้" แต่ อาจารย์บางว่ากว่า "ส่ออธิบมือเข้าปาก ทำเสียง หมุนตัวดูจิ๋งๆ" ชื่อว่า ให้ เรวะ-ผู้ชำระ.