วิถีป่อตหน้าและวิถีปลายหลังในพระพุทธศาสนา : หน้า 270/450

ประโยค (ตอน) - ดูอย่สมันปลากกาเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 269 วิถีมี ๒ อย่าง คือ วิถีป่อตหน้า ๑ วิถีปลายหลัง ๑ ถามว่า "วิถีป่อตหน้า เป็นอย่างไร ?" แก้ว่า "ภิญพิงรามว่า จิรมีผิวเดิม หรือมาผิว และ ว่า จีรวางไว้ใกล้หรือมิวางไว้ใกล้ (อยู่ในกตาขาสหรืออก หัตถาบาส) แล้วกล่าวว่า "อิ่ม จีรว จิวรว ผืนนี้" บ้าง ว่า "อิ่มน จิวรว จีรวเหล่านี้" บ้าง ว่า "เอติ จีรว จิวรวฉัน" บ้าง ว่า "เอาดาน จีรวาน จีรวเหล่านัน" บ้าง แล้วกล่าวว่า "ขยุก วิภูปมิ ข้าพเจ้า วิถีแกท่าน" ดังนี้. วิถีป่อตหน้ามีอย่างเดียว ด้วยการวิถีเพียง เท่านี้ จะเก็บไว้สมควรอยู่ จะใช้สอย หรอจะละ หรือจะอธิบาย ไม่ควร. แต่ เมื่อภิญนั้น (ภิญผู็รับภิญ) กล่าวคำว่า "มยูห สนุก มยูห สนุกานี ปริญญา วา วิญญูษณ์ วา ยาโปอ่ย ว่า กโรห์ แปลว่า จีรวี่ หรือ จีรวเหล่านี่ เป็นของข้าเจ้า ท่าน จงใช้สอย จงนำหน่าย จงกระทำตามสมควรแก้ปัญเจิด" ดังนี้ ชื่อว่า ปัจจทธ์ (ถอนภิญ), จำเดิมแต่ฉัน แม้การบริโภค เป็นต้น ย่อมสมควร. อีกนัยหนึ่งภิญผูรู้ว่า จีรวผีเดียวหรือมากนิด และว่างางไว ใกล้หรือมิได้วางไว้ใกล้ อย่างนั้นนั้นแล แล้วกล่าวว่า "อิ่ม จีรว" หรือว่า "อิมา จีรวา" ดังนี้ว่า "เอ็ด จีรว์" หรือว่า "เอาดานิ จีรวานั" ดังนี้ ในสำนักของภิญอันนั้นแน่ ระบุชื่อสรรพสิ่ง ๕ รูป ใครรูปหนึ่ง คือ ผู้ใดผู้นี้ ที่นชอบใจแล้ว พึงกล่าวว่า "ติสุดสุด ภิญญา โว วิภูปมิ ข้าพเจ้าเป็น... แก่ภิญสุดเสะ" หรือว่า "ติสุดสาย ภิญญา วิภูปิม ข้าพเจ้า..."