การใช้ให้รอดในพระพุทธศาสนา : หน้า 210/450

ประโยค (ตอน) - ดูทึ่สงบปลาสำหรับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 209 คือในการรณรงค์ และการใช้ให้รอด มีวิธีฉอาบตั้งดังนี้ : เป็น ปัจจติยทุก ๆ แห่ง ด้วยน้ำที่เป็นกาอุปิย.. เพื่อประโยชน์แก่การ พระบูรณะตระกูลและบริโภคเป็นทุกฤๅมี. แต่เพื่อประโยชน์แก่การ ทั้งสองนั้นเท่านั้น เป็นทุกฤๅด้วยน้ำที่เป็นกาอุปิยะ, ในการประทุม- ร้ายตระกูลและการบริโภคนี้ เพื่อด้วยการบริโภคไม่เป็นอาบัติในการ ใช้ให้รอดด้วยกับปิยหวา. แต่ในฐานะแห่งอานิติ ผู้กตัญญู ทราบความเป็นอาณาตาม เพราะมีประโยคตามด้วยอาณาสช้ำ้ำ ขาด. ในการเก็บเอง เพื่อประโยชน์แก่การประทุมร้ายตระกูล เป็น ทุกฤๅกับปัจจติยตามจำนวนดอกไม้. ในการบูชาพระรัตนตรัยเป็นต้น อย่างอื่น เป็นปัจติยด้วยอย่างเดียว. แต่ก็ผู้เก็บดอกไม้เป็นจำนวน มากด้วยประโยคอันเดียว พระวิทยาธรพึงปรับด้วยอาณาแห่งปัจจติย. ในการใช้ให้รอด เพื่อประโยชน์แก่การประทุมร้ายตระกูล คนที่ ภิญูใช้ครั้งเดียว เก็บอันมากครั้ง ก็เป็นปัจจติยกับทุกฤๅแก่กุฎนั่น ครั้งเดียวเท่านั้น. ในการเก็บเพื่อบูชาพระรัตนตรัยเป็นต้น อย่างอื่น เป็นปัจติยอย่างเดียว. [อรรถาธิบายปฐมวิติติ ๖ ชนิด] ในการร้อยดอกไม้ทั้งหลายมีกระร้อยเต็มเป็นต้น ผู้ศึกษา พึง ทราบอุปิจดทั้งหมด ๖ ชนิด คือ คุณจริง ร้อยเต็ม ๑ โคปิยึ ร้อยความทีร้อยคุณ ๑ เมมิ ร้อยแทหรืร้อยเสียว ๑ เวมิย ร้อยพันหรือร้อยพู ๑ ปุริมิ ร้อยง ๑ วาิม ร้อยกรอง ๑ บรรยา บุปผวิติ ๑ ชนิดนั้น ที่ชื่อว่า คณุติยะ พึงเห็นในดอกอุบลและ