ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค(ตอน) - ดูดซับมลทินดานสักภาค ๑ - หน้าที่ 299
ในที่นี้ไม่มีสมณะหรือพราหมณ์อื่นนอกจากเรา จึงได้อ้อมงัสะนั่น
เพราะเหตุนี้ พระธรรมสังกาหากราจนทั้งหลายจึงได้กล่าวว่า "ออก
โอโบ อุปปลวกฉก ภูญฺญ์ ดังนี้เป็นต้น
ว่าคือ โอภายโก ได้แก่ คงอยู่ คือ เหลืออยู่ อธิบายว่า
"ถึงวรรเผาวิหาร อยู่ในวิหารเพียงรูปเดียว."
[พระอุทายอธิษฐานตราของพระเถรี]
ถามว่า "พระอุทายอะไร พระอุทายอิ่งกล่าวว่า 'ถ้่านี้พึงให้
อันตรวากาแก่เรา" ดังนี้.
แก้วว่า "พระอุทายเห็นอันตรวาสกเนื้อละเอียดแน่นและเกลี้ยง
จึงกล่าวเป็นเพราะความอยากได้" อีกย้นหนึ่ง ความอยากได้ในอันตรวาสก
ของพระอุทายนี้เล็กน้อย แต่โกฏฐสนบติของพระเถรีถึงยอดสุด;
เพราะเหตุนี้ พระอุทายจึงคิดว่า "เราจูกดูความอวดแห่งสิริระง
ของพระเถรีนั้น" แล้วยังความอยากให้ได้ไม่สมเสมอ (ความอยากได้
ลุ่ม ๆ ดอน ๆ) ให้เกิดขึ้น จึงได้กล่าวอย่างนี้.
บทว่า อนุโมติ ได้แก่ วิริยเป็นที่สุดท้ายของทั้งหมดแห่งวิริ
5 พื้น ชื่อพินสุดท้าย คือ พินท้สุด. วิจิพิ้นอันว่า ก็ปิ หรือ
เป็จอธรรมเก็บไว้แม้จะเล็กก็ไม่มี; เพราะฉะนั้น พระเถรีกล่าว
อย่างนี้ ด้วยอำนาจที่ทรงจิร & ผน ตามที่พระภาคำทรง
อนุญาต ไม่ได้ด้วยอามโลก จริงอยู่ ความโลกของพระธิกาสพ
ทั้งหลาย ย่อมไม่มี.