ทุคินสนั่นปาสากาเปล ภาค ๑ - หน้า 91 : หน้า 91/450

ประโยค- ทุคินสนั่นปาสากาเปล ภาค ๑ - หน้า 91 สงฆ ทิสุดสิกขาบทที่ ๖ กุฏิการสิกขาบทวรรณนา กุฏิการสิกขาบทว่า เทน สงสมญ เป็นตน ข้าพเจ้าจะกล่าวต่อไป ในกุฏิการสิกขาบทนั้น พึงทราบวินิจฉัยดังนี้ :- [ แก้อารัญฺญปัญญาเรื่องกุฏิชาวะแคว้นอพรี ] บทว่า อพวกา มีความว่า พวกเด็กหนุ่มเกิดในแคว้นอพรี ชื่อว่า " อพวกา " เด็กหนุ่มเหล่านั้น แม้ในลาบวชแล้ว ก็ปรากฏ ชื่อว่า " อพวกา " เหมือนกัน ท่านกล่าวคำว่า " อพวกา ภฺูมิ " หมายเอากุฎิชาวะแคว้นอพรีเหล่านั้น บทว่า สัญญาอกิจจโย ได้แก่ มีเครื่องอุปกรณ์อันตนของเขา เอามาเอง บทว่า การเปนตุ ได้แก่ กระทำของบ้าง ใช้ให้คนอื่นทำบ้าง ได้ยนว่า พวกกุฏิเหล่านั้น ทอดทิ้งระล่ำระลอน คือ วิถีสานุสสะ และ คันธะ ยนวกกรรมเท่านั้นจึงเป็นระล่ำระลอน. บทว่า อญฺญามโนโย ได้แก่ ไม่มผู้เป็นใหญ๋ อธิบายว่า " เว้นจากผู้สร้างถวาย." บทว่า อตฺตุกฺกิละโก ได้แก่ เฉพาะคนเอง อธิบายว่า " อันกิยปรารถนเพื่อประโยชน์แก่นคน." บทว่า อุปมาฎิกาโย ได้แก่ ไม่มีประมานกำหนด