การพิจารณาวินิจฉันในทางพระพุทธศาสนา : หน้า 22/450

ประโยค - ทุติยสนฺดาวาสากกสิปฺปาเปน ภาค ๑ หน้าที่ 22 ตรัสโดยวัดอุปมเดียว. จริงอยู่ วงกังจะ เป็นที่ตั้งแห่งรำครา, ไม่ใช่เป็นตัววรคะที่เดียว. แต่ประโยค (ในการปล่อย) พระวินยธร พังการบ ด้วยอำนาจแห่งร่างนี้ โดยยังจะกล่าวต่อไปนี้:- ในความยินดีเพื่อให้ลูกกะโลน พึงทราบวินิจฉันดังนี้.- เมื่อภิยูงใจและขนิษฐีย่อมด้วยโมบติสนฺตน พยายาม, อสูจิ เคลื่อนเป็นสังฆมติสาส, เมื่อภิยูงใจและขนิษฐีย่อมด้วยเจตนาอย่างนั้น เหมือนกัน พยายาม, แต่สุขไม่เคลื่อนไป. เป็นลูกอังคจ ถ้าใน เวลานอน ภิกฺขูเป็นผู้กลัดกลุ้มด้วยรำครา เอาขอ่อน หรือกำมือบิ องชาตให้แน่นแล้ว หลับไปทั้งที่ยังมีความอุตสาหะ เพื่อ ดง การจะปล่อย. ก็เมื่อภิยูงนั้นหลับอยู่ อสูจิเคลื่อน, เป็นสังฆมติสาส, ถ้าหกว่่า. เธอยังความกลัดกลุ้มด้วยรำครา ให้ลงโดยสนิทการสุกสา มีใจรุนิสูทธ์ลลไป, แม้เมื่ออสูจิเคลื่อนชนะเธอหลับ ก็เป็นอนาบัติ. ในความยินดีฉันเมื่อเคลื่อน พึงทราบวินิจฉันดังนี้: - ภิกษุยืนดี อสูจิกำลังเคลื่อนโดยธรรมดาของมัน. ไม่พยายาม, อสูจิเคลื่อน เป็น อนุบดี, ก็หากาว่า เธออนิธิอสูจิกำลังจะเคลื่อนอ่อนพยายาม, เมื่ออสูจิเคลื่อนแล้วด้วยความพยายามนั้น เป็นสังฆมติสาส. ในมา ปอ๋กิกล่าวว่า " เมื่ออสูจิเคลื่อนโดยธรรมดาของมัน เธอบ่งชาต ไว้ด้วยคิดว่า อย่าเป็นผักกายะ หรือเสนาสนะ" ไปสู่ที่นํ้ามา เพื่อ ทำความสะอาด ย่อมควร." ในความยินดีเมื่ออสูจิเคลื่อนแล้ว พึงทราบวินิจฉันดังนี้: - เมื่อ อสูจิเคลื่อน คือ เคลื่อนจากฐานโดยธรรมดาของมันแล้ว. เมื่อกุธู