ศึกษาการอัญเชิญจีวรในสิกขาบทที่ ๑ : หน้า 311/450

ประโยค (๒) - ดูที่สุดสมบัติปาสาทกามาแปล ภาค ๑ - หน้า 310 จิววรรณ์ที่ ๑ สิกขาบทที่ ๑ พรรณนาถุตตทิสริกาขนบ ถุตทิสริกาขบทว่า เตน สมนุ เป็นดังนี้ ข้าพเจ้าอัจจาว่า ต่อไป:- ในทุตตทิสริกาขบทนั้น มีวินิจฉัยดังนี้:- [[แก้วรถชุมบัญญัติเรื่องอวรรณ์เพื่อ นำไป]] ศัพท์ว่า อภิ ในคำว่า อภิฤทุซึ เป็นอุปสรค. มีอรรถว่า เพื่อ นำไป. มีอธิบายว่า "เพื่อถือเอา" บทว่า ปวเรยย มีความว่า พิงให้ปรารถนา คือ ให้เกิดความ ปรารถนา ความพอใจ.อธิบายว่า "พึงบอก คือ พึงนิมนต์." เพื่อแสดงอาการที่ผู้ปรารถนาเพื่อให้ นำไป จะกล่าว พระผู้มีพระ ภาคอ้า ชิงสรานภาพบูชะแน่ง พงว่า อภิฤทุซึ ไว้อย่างนี้ว่า "ท่าน ต้องการจีวรทำใด ถึงรับไปเท่านั้น" อีกอย่างหนึ่ง ใบทกาลา นี้ว่า เอกุมมุ ทฤชุมโม มีอรรถว่า ทิโสวน (เห็นแล้ว) ฉันใด, สองบทว่า อภิฤทุซึ ปวเรยย แม ในสิกขาบทนี้ ก็มีอรรถว่า "เขา นำมา แล้วปรารถนา" ฉันนั้น. การนำมาในคำว่า อภิฤทุวา นั้น มี ๒ อย่างคือ การนำมา ด้วยอย่าง ๑ การนำมาด้วยอาจาอย่าง ๑. พ่อเจ้าเรือนก็ดี แม เจ้าเรือนก็ดี มีใช้ญาติ ผู้ปักผงหลายมาด้วยยายแล้ววางไว้ที่ใกล้แท้ พึงปรารถนาว่า "ท่านต้องการจีวร ทำในใด ก็จะรับไปเท่านั้น เทิด." อันนี้ พึงกล่าวปรารถนาด้วยว่าขาวว่า "เรือนคลังผ้าของ