ทุติยสมังปาสกงแปลภา ภาค ๑ หน้า 258 : หน้า 259/450

ประโยค(ตอน) ทุติยสมังปาสกงแปลภา ภาค ๑ หน้า 258 เป็นเพียงวิบากรรม จิรวนัน จะเป็นอันภิษฐานนั่นในแก่งสง หรือแก่ คณะ หรือแก่นบุคคล หามได้ทั้งนั้นแล. [แก่อรรถบทษณีย์ว่าว่าด้วยอดิรคีวิวร่าง ๑๐ วันเป็นต้น] ว่า ทาสาหกุกูเนด อติุกุกูตสูตฺญ ได้แก่ ผู้มีความ สำคัญในวัฏว์ที่ว่าง ๑๐ วันแล้วอย่างนี้ว่า "วิวารล์ล่วง (๑๐ วัน) แล้ว." อีกอย่างหนึ่ง ความว่า เมื่อ ๑๐ วันล่วงแล้ว มีความสำคัญอย่างนี้ ว่า "๑๐ วันล่วงไปแล้ว." ว่า ฉิสุตคย์ ปาโติตุย์ มีความว่า ความสำคัญที่กล่าวไว้ ในบทว่า อติุกุกูตสูตฺญ นี้ซึ่งอาบัติไม่ได้, ถึงภิญญาใดจะมีความสำคัญ อย่างนี้, วิวารล์นี้ ของภิญญมั้นนั้น ก็เป็นนิสสัคคีย์ และภิญญนัน ก็ต้อง อาบัติจิตติ์ดีด้วย, หรือเป็นปาโติย์ ก็มีการเสียสะเป็นวินาธารมุ; เพราะฉะนั้น อรรวิชชิต วิสาสุวิชชสฺลาญู ได้แก่ ผู้มีความสำคัญ ในวัฏว์ที่ตนไม่ได้ให้ คือ ไม่ได้ละ ให้แก่ใคร ๆ อย่างนี้ว่า "เรา สะแลแล้ว." ว่า อนุญฺญ นูจฺลสูตญฺ มีความว่า ไఠงทังหลาย ย่อมลัก เอาชึ่งวิบารเป็นอันมากของภิญญาหลายอัน ที่เก็บรวบไว้ขึ้นจรของตน. บรรดาอภิญฺญเหล่านี้ ภิกขูนี้ เป็นผู้มีความสำคัญในวัฏว์ของตนซึ่ง ไม่ได้หายไป ว่าหายแล้ว. แม้ในวัฏว์ที่ไม่ได้เสียหายเป็นต้น ก็เช่น นี้.