การอธิษฐานและวิปัญญาในจิว : หน้า 260/450

ประโยค (ต่อ) - ทิวเขามีป่าสักป่ากามป์ ภาค ๑ - หน้า ที่ 259 ถ้าในบทว่า อนิจจุตูปติ นี้ พึงทราบสันนิษฐานว่า "ในจิวที่มีได้ถูกชิงไป ด้วยอำนาจที่พึงอ้อนแล้วมุ่งจริงเองไป." ข้อว่า อนิสสยุตต์ ปริญญชาติ อาเปติ ทุกกุฎส มีความว่า ภูมิไม่เปลืองจิวที่นั่งครั้งเดียว หรือหมครั้งเดียวออกจากกกแล้วเที่ยวไป แม็ดลอดวัน เป็นอาบัตรตัวเดียวเท่านั้น ภิกษุเปลืองออกแล้วนุ่มหรือหมจิ้วที่ยึดไม่สะนั่น เป็นทุกกฎ ๆ ๆ ๆ ประโยค จัดจิ้วที่นุ่มไม่เรียบร้อย หรือหมู่ไม่เรียบร้อย ให้เรียบร้อย ไม่เป็นอาบัติ ไม่เป็นอาบัติแม้แก่มุขูใช้ของภิกษูอึ่นก็ฺน ก็กล่าวอ้างว่า “ภิกษูได้จิวร ที่ผู้นครทำแล้วใช้สอย ดังนี้ เป็นเครื่องสารในความไม่เป็นอาบัตินี้. ทรงหมายการใช้สอย ปรับเป็นอาบัติกุฏิกุฏิภิกษุมีความสำคัญในจิวยังไม่ล่วง (๑๐ วัน) ว่าล่วงแล้ว และภิกษูมีความสงสัย. [ว่าด้วยขนาดจิวที่ควรอธิษฐานและวิปัญญา] ถิ่นในข้อความ อนุปติติ อนโตษาละ อนุภูติ วิบูปติ นี้ ผู้ศึกษาพิรงจิวที่ควรอธิษฐาน และที่ควรวิปัน. ในจิวที่ควรอธิษฐานและวิปันนั้น มีพระนามดังต่อไปนี้:- ครั้งนั้นแห ภิกษุหลาย ได้ความบริวารอย่างนี้ว่า “จิวรทั้งหลาย ที่พระพุทธภาคเจ้าทรงอนุญาตไว้ คือ ไตรจิวรีดิ คือ วาสสิก-สากุกกีดิ คือ นิสาฏนะกีดิ คือ ปิจกระณะกีดิ คือ กัตุปฏิจกรีดิ คือ มุขปัญจโกลกะกีดิ คือ ปริมร โกลกะกีดิ ควรจะอธิษฐานทั้งหมด หรือว่า ควรจะวิปนหนอแส. ภิกษุหลายได้ราบูดเรื่องนี้ แต่ ๑. วิ. มหา. ๕/๒๓๙