การประดับช้องด้วยผมและดอกไม้ : หน้า 36/450

ประโยค (ตอน): ทูดอสนะฟากน๊าสิลาเคาเปล ภาษา 36 คือผมล้วนน ๆ นั่นเอง คำว่า ช้อง นี้ เป็นชื่อของมัคฉะที่ถักด้วยผม 3 เกลียว. บทว่า สุดภูมิสิลา ได้แก้ ช้องเขาเอามัสด้วยสี แชมในผม. บทว่า มาถามิสุลา ได้แก้ ช้องเขาแชมด้วยดอกมะสือเป็นต้น หรือถักด้วยผม 3 เกลียว อึกอย่างหนึ่ง กำผมที่แชมด้วยดอกไม้ อย่าเดียว แม้ไม่ได้ก็ ก็น่าผมว่า ช้อง ในนี้. บทว่า ทิรณญมิสสุลา ได้แก้ ช้องที่แชมด้วยระเบียบหาเปะ. บทว่า สุวณิญมิสุลา ได้แก้ ช้องที่ประดับด้วยสายสร้อยทองคำ หรือด้วยสังวาลย์เป็นต้น. บทว่า มุตตณิผมสุลา ได้แก้ ช้องที่ประดับด้วยแก้วกุดา. บทว่า มณิญสุลา ได้แก้ ช้องที่ประดับด้วยแก้วมณีร้อยด้าย. จริงอยู่ เมื่อก็จับช้องชนิดใดชนิดหนึ่งในช่อเหล่านี้เป็นสังฆามทีเสด ทั้งนั้น. ความฟันไม่มีแกล้ก็ว่ากว่า " ข้าพเจ้าเจ็บช้องที่เขียว." ส่วนผม เป็นอันพระผู้มิพระภาคทรงถือเอาด้วยเวศศพที ใน บทว่า คณะก นี้. เพราะเหตุนั้น แม้ก็ได้ผมเส้นเดียว. มักกูนั่น ก็เป็นอาบัติเหมือนกัน. ร่างกายที่เหลือ เว้นมือและช่อผมมีประการทุกอย่าง ซึ่งม ลักษณะดังที่กล่าวแล้ว ในคำว่า ทุตฺตวจ จตุจต ฯ นี้ พึงทราบว่า " ออื้อ" บรรดาออื้อมีมือเป็นต้น ที่กำหนดแล้ว อย่างนี้ การจับมือ ชื่อว่า หัตดคาหะ การจับช้องผม ชื่อว่า เวทิคาคะ: การลบลำสีระที่เหลือ ชื่อว่า การลบลำอวัเช่นใด