ทุ่งสมันปลาสากนกแก้วภาค ๑ - หน้าที่ 290 : หน้า 291/450

ประโยค (ตอน) - ทุ่งสมันปลาสากนกแก้วภาค ๑ - หน้าที่ 290 หวังว่าจะได้ อย่างนี้นิว้า เราจำได้ผาบังสลุก ก็ตาม." สองบทว่า อุตโน ว ฑนา ความว่า มีความหวังอย่าง นี้ว่า "เราก็ได้ในวันชื่อโน่นด้วยทรัพย์มีฝายและค่ายเป็นต้น ของตน ก็ ตาม. ข้อความว่า ตโต เ อุตติรี นิกูปุปาย สตายปี ปัจจฉาย มีความว่า ถ้าหากภิกษ์พึงได้มีกินกว่าหนึ่งเดือนอย่างยิ่ง เป็น นิสสกดิษฐิอิตติ. แต่พระผู้พระภาคเจ้าไม่ครัสไว้เช่นนี้ เพราะเมื่อจิวาที่หวัง จะได้มาเกิดขึ้นในระหว่างจิวาที่จะได้มา ซึ่งจะเกิดขึ้นตั้งแต่วันจิวอร เคิมเกิดขึ้นไป จนถึงวันที่ ๒๐ ย่อมทำจิวรเดิมให้มอดไหม้เลยคน ตน, จาก วันที่ ๒๐ นั้นไป จิวรเดิมอย่างจิวาที่หวังจะได้มาให้ติขนเหตุขนะ; เพราะเหตุนี้น เพื่อทรงแสดงความพิศษนั้นจึงรับภาฏชนะโดย นัยมือกว่า ตทหมุปปุน มูลจิ้วา ดังนี้ คำว่า ตทหมุปปุน เป็นต้นนั้น มีอรรถะระจําที่เดียว. คำว่า วิศฎา อุปปุน มูลจิ้วร มีความว่า ถ้าจิวรเดิม เนื่องอะเอียด จิวรที่หวังจะได้มา เนื้อหยาบ ไม่อาจเพื่อประกอบ เข้ากันได้ และราติีก็ยังมีเหลือ คือ ยังไม่เต็มเดือนก่อน. บทว่า น อากาม มีความว่า ภิกษ์เมื่อไม่ปรารถนาเมื่อไม่พึง ให้นิวร ได้จิวร ที่หวังจะได้มอี่นแล้วเท่านั้น พึงกระทำในภายใน กาล. แม้ว่าที่หวังจะได้มา พึงอญฺฐานเป็นบริจารโฉ ถ้าวิจรเดิม เป็นผาเนื้อหยาบ, จิวรที่หวังจะได้มาเป็นผาเนื้อละเอียด, พึงอัญฺฐาน