อนามาสและเครื่องประดับในหลักธรรม : หน้า 51/450

ประโยค - ทุ่งสนมป่ากาสิกแก - เข้าท่าที่ 51 พัดไปรีบนคอ หรือจับที่มองอิทธิฤทธิ์ผูเป็นบุรุษ ภิกุรองอย่างลังล้าถือว่า "หลีกไป หญิงแก่!" พึงส่งไปถึงบก. เมื่อมาติดต่อหลงก็คิด ตกลงไปในอัตติ มีเนิ่นเหมือนกันนี้ อธิบายว่า ภิกุรองดูขึ้น แต่ถ้าผิงจับต้องเลย. [อธิบายวัดที่เป็นอนามยาส] มีไช้แต่งร่างกายของมาดูอย่างเดียวเท่านั้น เป็นอนามาส, แม่ม่ายและผ้าที่ดี สังของเครื่องประดับดี จนชันสตรีหญิงก็ตามแหวนไปคลี่ตาม เป็นอนามาสด้านนั้น ก็แล่งนุ่มและผ้ามันดิน ตั้งไว้เพื่อوجبการใช้เป็นเครื่องประดับเท่านั้น ถ้าถูกว่ามาความตามวางผ้ามงุ่ง หรือ ผ้าห่มไว้ในที่ใกล้ก้า เพื่อขอการให้เปลี่ยนเป็นจีวร ผ้านั้นสมควร ถึงบริบารเครื่องประดับ บุตสะที่เป็นกัปปะ มีเครื่องประดับระยะเป็นดั่ง อนามาสเทศว่า "ท่านเจ้าคะ! ขอพระคุณท่านโปรดรับสิ่งนี้ดี" ภิกุรองรับไว้ เพื่อเป็นเครื่องใช้ มีฝักมิดโคนและเติมเป็นดั่ง. ส่วนบุตะที่ทำด้วยทอง เงิน และแก้วมุกดาเป็นดั่ง เป็นอนามาสแท้ ถึงแม้เขาจะวกวย ก็ไม่ควรรับ อันนี้ มีไช้แต่งเครื่องระดับที่สรงร่างกาย ของหญิงเหล่านั้นอย่างเดียวเท่านั้น จะเป็นอนามาส ถึงแม้รูปไม่ดี ก็รูปลักษณ์ดี รูปหล่อก็ดี รูปปฏิกูดี รูปเขียนดี รูปที่สำเร็จด้วยรตนะทุกอย่างดี ที่บาบระทำสัญญาแห่งหญิง ชื้นที่สุดแมริรูปที่ปั้นด้วยแป้ง ก็เป็นอนามาสังนั้น. แต่ได้ของที่เขาถาว่าว่า "สิ่งงี่เป็นของท่าน" เว้นของที่สำเร็รวด้วยริตนะทุกอย่าง ทำลายรูปที่เหลือ น้อมเอาสิ่งควรเป็นเครื่องอุปกรณ์