การศึกษาอาบัติในคำสอนภูมิธรรม : หน้า 174/450

ประโยค (ตอน) - ดูดอาสนคาปกาแปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 173 เป็นผู้ต้องธรรม คือ ปราชญ์ ท่านเป็นผู้มีใจสมะ เป็นผู้มีใช่ เหล่าออแห่งกายบุตร, ไม่มีอุบาสก ปาริชาติ หรือล้ำสงฆ์ร่วม กับท่าน" ต้องสังฆามิสุทก ๓ คำพูด ที่ในคำว่า ฤดูโต มยา กฤติโจ เป็นต้นนี้ ผู้ศึกษาพิทราร ความที่มัยัรยหัสนั้น เป็นผู้มีส่วนอื่น ด้วยอำนาจแห่งมัยัรย ผู้ไม่ เหมือนกันและกันนั้น ๆ มีลักษณะสูง หรือ ที่ตนได้เห็นแล้วเป็นต้น และความที่มัยัรยหัสนั้น เป็นอิทธริย์ ด้วยอำนาจแห่งความเป็นผู้ รองรับบัญญัติ คือ ชาติฤยัรยรยรบ ผู้ศึกษาพิทรารโยชนาในบททั้งปวง โดยอุบายนั้นแน่ พิทรารบิรินิจฉัยในปฐลเสนเทศ ดังนี้:- มาตรดินเหนียว มีสัญลักษณ์งาม มีผิวเรียบสนิทสีเหมือนแดงร่า คละกับบาตรโลหะ ท่านเรียกว่า "มาตรเคลือบ" มาตรดินตามปกติ ท่านเรียกว่า "มาตรดินธรรมดา" ก็เพราะตรัสสนเทเทศแห่งละ คือ อาบัติไว้โดย สังเขปด้วยขบกันเท่านั้น; ฉันนั้น เพื่อแสดงเสลส คืออาบัติแม้นนั้น โดยพิสดาร พระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่าเป็นต้นว่า "เราได้เห็นภิกษุผู ต้องอาบัติสงฆ์มาเทศ" ดังนี้ ถามว่า "ก็เพราะเหตุไร พระผู้มีพระภาคจึงไม่ตรัสเทสนเทศแห่ง เสลคือ อาบัติในอิทธริรณแห่งเสล คือ อาบัตินั้นเสียทีเดียว แต่กลับ มาตรสนไว้ต่างหาก ในอิทธริรณแห่งว่า สงฆาธิษโล นี้ล่ะ?" แกว่า "ก็เพราะในอิทธริรณแห่งเสล ไม่มีสภาคกัน." จริงอยู่ นิธรณแห่งเสลทั้งหลาย ตรัสไว้ด้วยอำนาจแห่งการเห็น