การกำหนดโอกาสในการพักตามธรรม : หน้า 165/450

ประโยค(ตอน) - จุดเดียวมันเป็นปลาสากากแปลก ภาค ๑ หน้า 164 ที่เดียว ไม่มีการขอ โอกาสสำหรับกลมผู้พัก โบสถและปวรณา แค่ พึงรู้ชенніการพัก ดังนี้: ก็เมื่อสายยังไม่เลย เอกธน นี่ว่า สุดาจ มา ภนุ ส ฟุตบอล สดี อุณุโย โอญโร ยิ้ม สมุสด ปุตกุล สุ่มไง อูโปโล กร ดังนี้ ไป ยอมได้เพื่อจะพัก แต่ ถอดนั่นไป เพื่อถึง ย เอกธรแล้ว ย่อมไม่ได่เพื่อพัก ในปวรณา กิมีน้อยอยางนี้ โอกาสฉรรอม ย่อมไม่มี แม้แก็อกผู้สอบสวนในเมื่อเรื่องถูกนำ เข้าเสนออกแล้ว กล่าวอยู่ด้วยประสงค์จะสอบสวนว่า "เรื่องอย่างนี้มี"ท่านหรือ? เม่สำหรับพระธรรมก็ตั่งผู้อยู่ในธรรมสนกกล่าวธรรม ไม่เจจจง โดยนัยเป็นนันว่า "กิณยใดกระทำอย่างนี้และนี้, กิณนี้ มิใช่สมเดน" ดังนี้ ก็ไม่ต้องมีการขอ โอกาส. แต่กล่าวว่าจะอาจ กำหนดว่า "ผู้ใดน ๆ มิใช่สมเดน มิใช่บุญาสก" ดังนี้ ลงจาก ธรรมสนแล้วควรแสดงอาบัติออกจิ่งไป. อึ่งี้ พึงทราบใจความแห่ง คำที่ท่านกล่าวไว้ในที่นัน ๆ ว่า อโนกา กาเรตวาม อย่างนี้ว่า "โอกาส อาณเรตรวา" แปลว่า ไม่ให้กระทำโอกาส" จริงอยู่ชื่อว่า โอกาส ไม่สมควรบงอกาต ให้โอกาสแล้ว ยังต้องอาบัติ จะไม่มี หามได้, แต่โอกาสไม่ใช่เจตยาโอกาสจึงต้องอาบัติแน่ คำที่เหลือ ดีนั้่น บรรดาสมุฏฐานเป็นต้น สันฐานนี้ มีสมุฏฐาน ๓ คือ เกิดขึ้น ทางกายับบิด ๑ ทางวาจาบิด ๑ ทางกายวาบกบิด ๑ เป็นก็ริยา