ข้อคิดเห็นในปาฐกถา: ปวรนาและอาบัติ : หน้า 309/450

ประโยค (ตอน) - ข้อคิดเห็นในปาฐกถา แปล ภาค ๑ - หน้าที่ 308 แท้จริง ไม่มีอาบัติหรืออนามัย แก่กยู่ทั้งหลายที่พวกจิตปวรนา แล้ว. แม้ไม่กล่าว อุตตโม ธเน น นี้ บัณฑิตพึงเห็นความอย่างนี้ว่า "ไม่เป็นอาบัติเกี่ยวกับปากของ คือ ผู้ส่งให้ยา หรือ ส่งให้ แลกเปลี่ยนด้วยกับปัจจัยของตน โดยกับปัจจัยเท่านั้น. อันนี้ ในคำว่า ปวรนาน นี้ มีวินิจฉัยดังนี้ :- ในปัจจัย ทั้งหลายฝ่ายปารณาได้ด้วยอานนท์แห่งสงฆ์ ควรอบแต่พอประมาณ เท่านั้น. ในการปวรณาเฉพาะบุคคล ควรอบแต่เฉพาะสิ่งของที่เขา ปวรณาหมือนกัน. แท้จริง คนใดปวรณาด้วยของปัจจัยกำหนดไว้ เองที่เดียว แล้วถวายสิ่งของที่ต้องการโดยอาการอย่างนี้ คือ ยอมถวาย จิรตามสมารแกกับกลด ย่อมถวายอาหารมื้อข้าวต้มและข้าวสวยเป็นต้น ทุก ๆ วัน, ก็นิจะต้องออกปากบอกคนเช่นนั้น ไม่มี. ส่วนบุคคลใด ปวรณาแล้ว ยอมไม่ให้ เพราะเป็นผู้ลบา หรือเพราะหลงลืมสิสต์, บุคคลนั้น อัณภิฏิควรขอ. บุคคลใดกล่าวว่า "ผมปวรณาเรือนของผม," ภิกษุพึงไปสู่เรือนของบุคคลนั้นแล้ว พิงนึงพิงคน ตาม สบาย ไม่รับพอะอะไร ๆ ส่วนบุคคลใด กล่าวว่า "ผมขอปวรนา สิ่งของที่มีอยู่ในเรือนของผม" ดังนี้, พึงจะสิ่งของที่เป็นกับปียะ ซึ่งมีอยู่ในเรือนของบุคคลนั้น. ในกรณีที่กล่าวว่า "แต่ภิษฐาน จะนั่ง หรือ จะนอนในเรือน ไม่ได้." ๑. แปลตามอัตถ์โยนา ๑/๕๔๙. อธกถา ปวรติานนูญาติ อธกถา ปวริรามณี ภิกษุน- ผู้ซื่อระ.