ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค (ตอน ๑) - ดูตัวสนับสนับจากกาแปลภาค ๑ หน้า ๑๕๓
ของคุณได้." กล่าวอย่างนั้นเหมือนกันนะฝ่ายจำเลย นอกนี้ แล้วส่งไปด้วยคำว่า " พวกเธอทั้งสองร่วมสมรภูโลกกันอยู่เกิด. ไม่พึงทำการวินิจฉัยแก่สัตว์ซึ่งสงนั้น เพื่อประโยชน์แก่สัตว์. แต่เพื่อประโยชน์แก่มาตรและวิวาร. และบริเวณเป็นต้นได้พยายามสมควรแล้วจึงควรทำ."
ถ้าลักษฏิภิกษู่ โจทย์ลักษฏิภิกษู่ ด้วยกัน และการวิวาทของพวกเธอ มีเพียงเล็กน้อยในบางเรื่องเท่านั้น, พระวินัยทรงให้อธิบายตกลงกัน. ให้แสดงโทษล่วงเกินแล้วส่งไปด้วยคำว่า " พวกเธอจงอยู่ทำอย่างนี้." ถ้าในโจทย์และจำเลยนั้น จำเลยพูดพล่ามผิดไป, ตั้งแต่ต้น จำเลยยังไม่ชื่อว่าเป็นลักษฏิ และจำเลยนั้น ไม่ไปปฏิญาณเพื่อดำรงพรรรค พวกมากกลั้นนี้ด้วยกล่าวว่า " พวกเราไม่ชื่อ พวกเราไม่ชื่อ." จำเลยนั้น จะเป็นผู้รุกแห่งครั้งเดียวหรือ ๒ ครั้ง ตามปฏิญาณของพวกมันเกิด. แต่ถ้าเธอไม่ต้องอยู่ในฐานะ (เป็นลักษฏิ) จำเลยแต่เวลาพูดผิดไป. พึงให้การวินิจฉัย.
[ ว่าด้วยของก็จงและจำเลย ]
เมื่อเรื่องถูกนำมาเสนอในที่ประชุมทามกลางสงส์ ด้วยอำนาจแห่งการโจทย์อย่างใดอย่างหนึ่งนั้น พระวินัยทรงบำการปฏิบัติใน
๑. สารัตถิติปีน ๓/๔๕. มี น ปฏิสัม., เป็น วิจฉนอโน น ทาตกโพ็ด อลุชักวาวปุน-นตกา น ทาตพุโฏ แปลว่า ข้อว่า ไม่พึงให้วินิจฉัย คือ ไม่พึงให้วินิจฉัย เพราะถึงความเป็นลักษฏิ