ดูดซับน้ำปลากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 413 : หน้า 414/450

ประโยค(ตอน) - ดูดซับน้ำปลากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 413 หาควรไม่. ที่ชื่อว่าทรงอนุญาตเฉพาะมันปลวก ได้แก่ ข้อที่รงอนุญาต เสน่ห์โดยชื่อแห่งมันปลวกอย่างนี้ว่า "คู่อ่อนภิภูทั้งหลาย! เรา อนุญาตปลวกมันเป็นภาสะ." ปลวกมันภาสะนั้น ของจำพวกสัตว์มี ปลวกมันเป็นกับปีะและอภัยะทั้งหมด เว้นปลวกมันของมนุษย์เสีย ย่อมควร เพื่อบริโภคอย่างบริโภคมัน แก่พวกภิภูผู้มีความต้องการ ด้วยน้ำมันนั้น. ที่ชื่อว่าทรงอนุญาตเฉพาะแก่สัณ ได้แก่ เนภใส เนชัน น้ำ ผึ้ง และน้ำอ่อย ที่สามารถแปไปเพื่อสำเร็จอาหารกิ ซึ่งรงอนุญาต ไร โดยชื่อแห่งสัณอย่างนี้ว่า "คู่อ่อนภิภูทั้งหลาย! เรายอมอนุญาต สัณ ๕." สัณ ๕ เหล่านั้น ภิกษุรับประเคนแล้ว พึงบริโภคได้ ตามสบายในปัจจัตวันั้น. ตั้งแต่เป็บอัดไป เมื่อมีเหตุ พึงบริโภค ได้ตลอด ๓ วัน โดยนัยคำกล่าวแล้วแล้ว. [อธิบายบทนีและบทปิดวิจารณ์] ข้อว่า สุตตาหตกกุนุต อตกุณตกสุนีย์ นิลิสคุย ปัจฉิมีย์ มีความว่า "แม้ว่า สัณขั้นนี้จะประมาณเท่ามีสีผิวผันรู้ ผักกาด พอจะเอานี้แตะแล้วลิมคราวเดียว อนิกโยจำต้อง เสียสะเท้า และพิงแสดงอาบัติอดีตเสีย. ข้อว่า น กายกน ปิริโยค น ปิริญฺชิตพุ มีความว่า ภิญญูอย่าพิงเอาร่างกาย หรือทาแผลที่ร่างกาย. แม้บริบารมี ๑. ว. มหา. ๕๙/๒๗๖/๑๐๘.