ตัวบทของพระผู้พระภาคเจ้าในปปส. 176 : หน้า 177/450

ประโยค (ตอน) - ดูเดิมสันปาปาสักกนิกาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 176 ละป่า เข้าสู่เขตบ้าน เพื่อฉลองการจะอยู่, โทษพึงต้องภิกษุนัน คือ โทษงดต้องภิกษุนัน ได้แก่ พระผู้พระภาคจงทรงปรับภิกษุนันด้วย อานิสงส์. แม้ในวักที่เหลือ ก็มีเบือนเหมือนกันนี้. สองบทว่า ชนะ สญญาเปลาสาม มีความว่า พวกเราก็ยัง ประชาชนให้เข้าใจว่า พวกเราเป็นผู้มีความมักน้อยเป็นต้น. อีกอย่าง หนึ่ง มีความอธิบายว่า "พวกเราจักให้ประชาชนยินดีพอใจ คือ จัก ให้ส่อมใส่." ส่วนพระผู้พระภาค พอทรงสัปคำของพระเทวทัศผู้พูดูลอัตตุ ๕ นี้เท่านั้น ก็ทรงทราบได้ว่า "เทวทัศนี้ มีความต้องการจะทำลายสงค์ จึงขอ." ก็เพราะวัดด ๕ นี้ เมื่อพระผู้พระภาคเจ้าทรงอนุญาต ยอมเป็นไปเพื่ออ้อนตรายแก่บรรดาทูลของพระอาจารย์เป็นอันมาก, ฉะนั้น พระผู้พระภาคเจ้า จึงทรงปฏิสวาสว่า "อย่าลย เทวทัศ !" แล้ว ตรัสว่า "ถกกูไปรถนา, ถกอันัน จงเป็นผู้อุปไดเกิด" ดังนี้ เป็นต้น. [พระประสงค์ของพระผู้พระภาคเจ้าในบทย้อนนี้] องค์ ในกว่า โย อิจฉติ เป็นดังนี้ กุฎุครควรทราบความ ประสงค์ของพระผู้พระภาคเจ้าแล้ว ทรงความสมควรแก่ตน. จริงอยู่ ความประสงค์ของพระผู้พระภาคเจ้า ในคำว่า โย อิจฉติ เป็นดังนี้ ดังต่อไปนี้ :- ถกญุรูปหนึ่ง มืออายัษซ้ายใหญ่ มีอุสะทะมาก ย่อมสามารถ เพื่อคณะสนะใกล้แดนบ้านเสียวแล้ว อยู่ในปะรทะที่สุงแห่งทุกอย่างได้.