ทุ่งสมันต์ปลากาสำแปลง - บทที่ 301 : หน้า 302/450

ประโยค - ทุ่งสมันต์ปลากาสำแปลง ภาค ๑ - หน้าที่ 301 และผ้าสีดำ ๆ มาวางไว้ใกล้เคียงแห่งภูมิคุ้มกัน หรือ ยืนในอุปาจาร หรือ ละอุปาจารโผล่ บรรดาผ้เหล่านี้ วิรฺวาด เป็นของนางภิกขุณีทั้งหลาย เป็นอาศิญาณเด็กหญิงรับวิรฺวานั้นเหมือนกัน นอกจากแลกเปลี่ยนกัน ท่านกล่าวได้ในมาทีปจริง และคุณว่ากว่า "ก็ถ่วว่า วิว ทั้งหลายย่อมเป็นอันบริสุทธิ์ โยนไปในเวลาค่ำคืน ภิกษุไม่อาจรู้ ได้ว่า นี้ของภิกษุณี มีของคนอื่น" ไม่มีภิกษุณีการแลกเปลี่ยน คำที่กล่าวไว้ในมาทีปจริงและคุณนั้น ไม่สมกัน เพราะลาขบาท เป็นอิติภาคะ. ถ้าภิกษุณีถวายผ้าจาภภาค พิกษุณีถู เป็นอิติภาคะ. ถ้าเกิดว่าภิกษุณีถวายผ้าตามกำหนด ตั้งแต่ตั้งใจว่า "ภิกษุณีทั้งหลายย่อมเป็นผ้าบังสง" ดังนี้ ภิกษุณีอธิษฐาน เป็นผ้าบังสงดือเอก ควรอยู่ ข้อว่า อณุญาติยกา อณุญาติภัคฺย. คือ เป็นภักปจติ์ดี. สองบทว่า เอกโท อุปสมุขนาย มีความว่า เป็นทุกกุฎีกา ภิกษุณีรับจากมือของภิกษุณีผู้ปฏ บนในสำนักงาน ภิกษุณี ทั้งหลาย (ฝ่ายเดียว) แต่เป็นปณีดำดีแท้ (แก่ภิกษุณีผู้จากมือ) ของภิกษุณีผู้ อุปสมบทในสำนักแห่งภิกษุณีทั้งหลาย สองบทว่า ปริตตุน วา วิปุโล มีความว่า ถ้ามั่นว่า ภิกษุ จะรับไดรจิรมีค่านากด้วยวิจารณ์ค่าน้อย หรือ ด้วยบริบทอันมีอิ่งรองเท้า ถกลมงตร ผ้าถุงจะ และประกวดเอวเป็นต้น, ไม่เป็นอาบัติ. แต่ในมาหาปุจริตนกล่าวว่า "ขึ้นที่สูงแม่วด้วยกันเสมอ."