พระอานนท์และพระสารีตตร: การบันทึกรวมแห่งคุณวิเศษ : หน้า 247/450

ประโยค (ตอน)- ดูชุดสมณปาปากะกาเปล ภาค ๑ หน้า ๒๔๖ ที่ใช้อรูปองอยู่ในวัด และสำรับที่ใช้ครองสงน้ำ ใช้ชีวิตวันละ ๘ ผัน ทุกวัน ด้วยอาการอย่างนี้ สองทว่า อุปปนุ โท มีกว่าว อดิสรจิวารนี้ เกิดขึ้น ให้ช่องแก่บุญญาณ ด้วยอำนาจาได้ มิใช่ด้วยอำนาจความสำเร็จ [แก้รรถบุญญาณเรื่องพระอานนท์] ข้อว่า อายสมโภ สาริปุตตสูส ทุตุกาโม โทติ มีความว่า ได้ยินว่า ท่านพระอานนท์ ย่อมบันทือท่านพระสารีตตรโดยบันทือ ความมีคุณมากของพระสารีตตรว่า "เวนพระผู้มีพระภาค บุคลลอันที่มี คุณวิเศษนี้ปานนี้ ไม่มีเลย." ท่านได้วีรที่ชอบใจ ซักแล้ว กระท้า พินทุกข์ปลอแล้ว ถวายแก่พระเณระนั้นแล แม้ทุกคราว ในเวลาก่อนฉัน ได้ยินและของเดียว หรือบิณฑบัตรอันประติบแล้ว ย่อมอายแก่อื่น พระเณรเหมือนกัน. ในเวลาหลังฉัน แม่ใกล้สัง มันมีพังและน้ำอ้อย เป็นต้น ก็ถวายแก่พระเณระนั้นเอง. พอเด็กทั้งหลายออกจากตะครูก อุปัชฌาก ให้บรรพชาให้ถืออุปชฌา ในสำนักพระเณระแล้ว กระทำ อนุสรามกรรมอง ฝ่ายท่านพระสาริตตร ก็บัณฑึท่านพระอานนท์ เหลือเกิด ด้วยทำในใจว่า "ธรรมวา ทิกีนี้ดูจะพึงจะทำแก้บิด เป็นภาระของบุตรคนโต; เพราะฉนั้น กิจใดที่เราจะพึงจะทำแก้พระผู้ ภาคเจ้า ก็ indispensably คำดังกล่าวว่า "แม่ พระเณรนั้น ได้จริงที่ชอบใจแล้ว ก็ถวายแก่พระอานนท์เทอะแห่งเหมือน