ดูดเสียงนกกาเปล: อาบัติและการก่อสร้างเรือน : หน้า 115/450

ประโยค(ตอน) - ดูดเสียงนกกาเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 114 เป็นอาบัติ, สามเณรร่วมกันทำ, ยังรักษาอยู่ตลอดเวลาที่ ยังไม่ได้แบ่งกัน, แจกันโดยนิยก่อนแล้วช่วยกันทำ เป็นอาบัติ แก่มุด [อนาปทิตวรรณนา] ในคำว่า อนาปตฺติ เลข เป็นต้น มีวิจิจฉังดังนี้:- ไม่ เป็นอาบัติ แก่ภิญญะผู้กระทำแต่เป็นใหญ่ เพราะการฉาบในถิ่นนี้ ไม่ชื่อหมองกัน สำหรับภิญญะผู้กระทำแต่ปัญหา คือ อุคเหติอิติ อุคเหติอคี อุคเหติอคี อุคเหติอคี แมให้หญิงไม่เป็นอาบัติ. ว่า ตินูนฺกฺโข มีความว่า ปราสาทแม่มิดพื้น ๑ ชั้น แต่ หลังคามุงด้วยหญ้าและใบไม้ ท่านก็เรียกว่า กูฏกุญเญ. แต่ในอรรถกถา ทั้งหลาย ท่านเรียกกูฏนี้ว่าทำหลังคาให้ประสานกูฏของช่าย ด้วย ไม้ระแนงทั้งหลาย แล้วมุงด้วยพวกหญ้าหรือใบไม้กันแล้ว "เรือน เล่า"ว่า "ไม่เป็นอาบัติในพระกูฎที่มุงแล้วนั้น. จะทำเรือน หลังคามุงหยูกแม่ให้ใหญ่ ก็อุร. เพราะว่าวิทย์มีโบกปูนปู ภายในเป็นต้น เป็นลักษณะแห่งกูฎ. และภาวะมิปลาอุบาปนภายใน เป็นดังนั้น บันลิติพึงประมาณว่า "พระผู้พระภาคตรัสมา ถึงหลังคา เท่านั้น." ก็ตัวว่า " หญ้าและใบไม้แห่งโรงงรมงพังลง... คุ้อนภิญญุ ทั้งหลาย ! เราขอคาถเพื่อกำหนดการโบกปูนทั้งภายในและ ภายนอก" เป็นต้น เป็นเครื่องสาธาในภิกษุนีนี้. เพราะฉนั้นเรือน หลังใด มีปี่สองข้าง หรือ ตีดดอก กลม หรือ ๔ เหลี่ยม ดูรัสเป็น