การบริจาคและการให้ผลไม้ในพระธรรม : หน้า 230/450

ประโยค- ขุทธมณฑลปลาสักกัมแปล ภาค ๑ หน้าที่ 229 ไม่ได้เก็บดอกไม้ไว้ ถือเอาอายุและภัณฑ์เป็นต้นมาแล้วกล่าวว่า “ท่าน ทั้งหลาย จงให้สามเณรทั้งหลายเก็บไว้” การให้พวกสามเณรผู เป็นอนุญาตนั้นเก็บไว้ จึงควร พระเดชทั้งหลายก็พากสามเณรที่ มีโอกาสดิบวางบนถังไม้ พวกสามเณรไม่ควรลงแล้วหนี้ไปเสีย, ควรเก็บให้ ในมหาปัญจวจรและกรณีที่กล่าวว่า “ก็ถ้าพระธรรมฤกษ์บางรูป จะกล่าวว่า “อนุสรและอนุสิกทั้งหลาย ดอกไม้ที่วัดมีมาก พวก ท่านจงถือเอากุหลาบและดินัน ไปทำการบูชาด้วยดอกไม้เกิด, ฯลฯ และดินันดันนั้น ยอมไม่สมควร แก่พระธรรมฤกษ์นั้นเท่านั้น.” แต่ในมหาอรรถถา ท่านกล่าวไว้โดยไม่แปลกวว่า “ยานุและภัณฑ์ เป็นต้นนั้น เป็นกุศโลบายะ ไม่สมควร.” แม้ผลไม้ที่เป็นของ ๆ ตน จะให้กามรบิดเบี้ยงและพวกญาติ ที่เหลือ ย่อมควร โดยนัยดังกล่าวแล้วนี้แหละ. แต่เมื่อภิณูให้ เพื่อ ประโยชน์แก่การสงเคราะห์ตระกูล พึงทราบว่า เป็นทุกกฎเป็นต้น ในเพราะผลไม้ของตน ของคนอื่น ของสงฺ และของที่เขากำหนดไว้ เพื่อประโยชน์แก่สนานะ โดยนัยดังกล่าวแล้วนั้นแหละ. เนพผลไม้ ที่เป็นของ ๆ ตน จะให้แก่พวกคนใช้ หรือแก่พวกอิสรชนผู้มาถึง ซึ่งหมดเศียงลง ก็อวร. ไม่จัดเป็นการให้ผลไม้ แม้ภิณูผูแจก ผลไม้ที่ส่งสมมติ จะให้กึ่งส่วน แก่พวกชาวบ้านมาถึงในเวล แจกผลไม้แก่สงฺ ก็อวร. ผู้ไม่ได้รับสมมติ ควรปิโลนให้ แม้ในส่งมาราม สงฺก็อวรทำกติกาไว้ ด้วยการกำหนดผลไม้