การโจทย์และความรู้ในอธรรมมดา : หน้า 147/450

ประโยค (ตอน) - ดูดโลมับปลาสักทากแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 146 สามารถก็ ไปโจทย์ ยังไม่ถึงที่สุดก่อน แต่เมื่อบุคคลอยู่ในที่ใกล้ ๆ โจทย์ด้วยหัวแม่มือ หรือด้วยการเปลี่ยงจากเท่านั้น จึงถึงที่สุด จริงอยู่ การบกลาศิกอย่างดีวย ไม่ถึงที่สุดดาย หมั่งที่สุดส่วนการตาม กำงดี้ และการอุดอุดิรรมสุทธธรรมไม่มีจริง ย่อมถึงที่เดียว ภิกษด หมายโจทย์กฤษูปหนึ่งในสถานที่ก็กูสูงสุดเปลี่ยนอยู่ด้วยกัน ถ้า รูปที่เขาหมายโจทย์นั้นรู้ด การโจทย์นั่นย่อมถึงที่สุด อีกรูปหนึ่งรู ยังไม่ถึงที่สุด ผู้โจทย์หมายโจทย์สองรูป, รูปหนึ่งรู้ หรือว่า รู้ทั้งสอง รูปดังเดอง ย่อมถึงที่สุด. ในโจทย์มารูปด้วยกัน กันนี้ อธรรมดา ว่า จะรู้ได้ในทันทีทันใดนั้น ทำได้กาก. แต่เมื่อคิดนึงตามความรู้ ปรกติ จึงรู้ ก็อาจเป็นอันรู้ได้เหมือนกัน. ถ้ารู้ได้เนาวหลัง ยัง ไม่ถึงที่สุด จริงอยู่ ลิกขนบทหลานนี้ คือการบกลาศิกา อุดทาโรร- และสุดโรจาศิกาบาท ทั้งหมดมีอักษรคงอย่างเดียวกันทั้งหมด. [อรรคธิบายการโจทย์ 2 และ 4 อย่างเป็นต้น] ก็การโจทย์ทั้ง 2 นี้ ด้วยอำนาจและวาจาอย่างนี้ ยังแยกเป็น อย่าง ได้อีก คือ โจทย์ตามที่ได้เห็น โจทย์ตามที่ได้ยิน โจทย์ตามที่ รงเกียว. ยังมีการโจทย์ 4 อย่าง คือ โจทย์ด้วยสีวิบัติ โจทย์ด้วย อาจารวิบัติ 1 โจทย์ด้วยอธิวิบัติ 2 โจทย์ด้วยอธิวิบัติ 3. บรรหาร ๑. วิสาสิโปนีกฎา สมานนาติ ปติยา ชานนคุณนฺ เปล่าว คำว่าสมัย คือ ในตอนะ รู้ได้ตามปกติ.