มหาปสกสิกขาบท: ปิติรวดที่ ๑ สิกขาบทที่ ๓ : หน้า 435/450

ประโยค(-) ทุ่งอันสัมปทานกานปลากาเปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 434 ปิติรวดที่ ๑ สิกขาบทที่ ๓ มหาปสกสิกขาบท มหาปสกสิกขาบทว่า ตน สมยฺ เป็นต้น ข้าพเจ้าจะกล่าวต่อไป :- ในมหาปสกสิกขาบทนั้นมีวนัจฉิงัดไปนี้ :- สองบทว่า สุตติ ธารณัฏฐา ได้แก้ ตั้งอ้ให้ได้กำหนดหนึ่งประเดะ. บทว่า อุปติ แปลว่า ให้แน่น. บทว่า สุวิธิ ได้แก้ ให้เป็นของที่ดี คือ ให้เป็นของที่อุดเสมอในทุกแห่ง. บทว่า สปุปายติ ได้แก้ จิงให้ดี คือ จิงพูดถึงเสมอในที่ทุกแห่ง. บทว่า สุวิเลชติ แปลว่า ให้เป็นของสายคดีด้วยเครื่องสาย. บทว่า สุวิธูติ แปลว่า ให้เป็นของคดีด้วยหวี (ด้วยแปรง). อธิบายว่า "ให้เป็นของชำระเรียบร้อย." บทว่า ปฏิพุทธ์ แปลว่า ความขาดแคลน. บทว่า ตนุต มีความว่า นำเข้าไปในทุกที่ถึงไปทางด้านยืน นั่นแล. (ด้านยาว). หลายบทว่า ตุตร เจโล วิกฺ ฐิน มีความว่า ในคนหรือคนุมที่พวกช่างทุกคนล้นอยู่. สองบทว่า วิภาปู อนุปุเศย เป็นความว่า ถึงความกำหนด