การแลกเปลี่ยนจีวรในพระพุทธศาสนา : หน้า 301/450

ประโยค (ตอน) - ดูเดอสมันปลาบสกทานแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 300 บทว่า นิพุปัพิยาเมนา มีความว่า นางถูกพระอุทยิแสดงอุปมา แล้วคาดคั้นหน้ากเข้า ข้อว่ อนิตรวาดัฑ ทุตวา ออมาส มีความว่า พระเคราะห์ นุ่งผ้าดำ แล้วได้แสดง (จิวร) บนฝ่ามือเท่านั้นถวาย โดยอาการ ที่นในรองพระอุทย์จะไม่เต็มที่ ได้ไปแล้ว ถามว่า "เพราะเหตุไร ภิกษุณีทั้งหลายจึงกล่าวโทษพวกภิกษุ ผู้ไม่รับจีวรที่แลกเปลี่ยน" แกว่า "เพราะเป็นผู้ถูกความขาดแคลนมือ คือ ปัจจัยบัดนัน อย่างนี้ว่า "ถ้าพระเป็นเจ้าทั้งหลายไม่มีความคุ้นเคยในพวกเรา แม้ เพียงเท่านี้ พวกเราจักดำเนินชีวิตไปอย่างไรกัน?" ข้อว่า อนุชานิม ภิกษุณี อิมาส ปรายา มีความว่าเราอนุญาตให้รับจีวรแลกเปลี่ยนกันของสหธรรมิก ๕ จำพวกเหล่านี้ ผู้มีศรัทธาเสมอกัน มีศีลเสมอกัน มีภิกษุสมกัน." สองบทว่า ปิยคฺ ทุกฺข์ มีความว่า เป็นทุกข์ในเพราะอารามมิฉะนั้นออก เพื่อประสงค์จะรับเป็นต้น บทว่า ปฏิลาน ถิได้แก่ เพราะรับ ก็255พระราชวินิจฉัยในการรับนั้นดังนี้:- ภิกษุณีจงให้มือ ด้วยมือดีความ วงไกล้ที่ใกล้ที่สุดดำ โยนไปในเบื้องบนก็ได้ ถ้า ภิกษุณีดี, จิวรอ่อนเป็นอนิจญูกันรับแล้วก็ที่เดียว ก็ว่ากันกุรุบ เอาจิวรก็กุรุฝาฝในมือของนางสิกขบาน สามเณร สามเณรี อนากาสและอุทาสิกเป็นต้น, ไม่เป็นอาบัติ. บริษัท ทั้ง ๔ นำจิวร