ทฤษฎีสมดุลปะการังเปลว ภาค ๑ : หน้า 114/450

ประโยค (ตอน) - ทฤษฏีสมดุลปะการังเปลว ภาค ๑ หน้า ที่ 113 พึงถ อขึ้น. ถ้าตั้งไว้บนหิน พิงนำออกเสีย พิงรีดนั่งแท่งภูฉี่ก่อ อิฐออกเสีย จนถึงถุงมกล (ศิลาภู) โดยสังเขบ ภูฉี่ก่อทุพัง ลงให้เรียบสมดุล ย่อมได้ว่านั่นอึนเรืองแล้ว เหนือพื้นที่ดังนี้ไป เมื่อยังมีฝานั่งเหลืออยู่แม่ประมาณ ๕ นิ้ว ภูฉี่ควรจะไม่รี่อเลย. คำที่เหลือในทุก ๆ จุดกะ รปรากฎแล้วทั้งนั้น. แท้จริง ในจุดกะ ทั้งปวงนี้ไม่มีคำอะไรอื่นที่จะรู้ได้จาก ตาแนวแห่งพระบัลเลย. ก็พูดว่า อุตฺตม วิปปตฺ เป็นต้น มีวิจินัฏังดังนี้ - ที่ชื่อ ว่า ยังภูฉี่ดนตรีเริ่มไว้ให้ลาสังด้วยตนเอง คือ เมื่อภูกูไสก่อน สุดท้ายเข้าในภูกี่นี้มีความประสงค์จะให้ถึงความเป็นของสร้างแล้ว ด้วยดินเหนียวจำนวนมาก หรือ ด้วยดินเหนียวผสมแกลบ ชื่อว่า ให้สำเร็จลง. ลองทว่า ปรรีป ปริอาศน์ มีความว่า ใช้คนเหล่านั้น ทำให้สำเร็จ เพื่อประโยชน์แก่นตน. ในคำนี้ พึงทราบว่าวังภูฉี่ดนตรีว่า "ภูฉี่ดนตนเอง หรือ อันคนเหล่านั้น หรือว่าทั้งสองฝ่าย ทำบ้างไว้ด้วยตนเอง ก็เลย ภูฉี่งกภู นั่นให้สำเร็จด้วยตนเองดีใช้ให้คนอื่นสร้างให้สำเร็ดี ก็คนที่รวม เป็นคู่ คือ ตนเองและคนเหล่าอื่นสร้างให้สำเร็จก็ดี เพื่อประโยชน์แก่นตน เป็นสิ่งมาทีเสสดังนั้น." แต่ในถูณรนั้น ท่านกล่าวว่า " ภูก ๒-๓ รูป รวมกันกล่าว ว่า 'พวกเราจัดอยู่' ยังรำอยู่ก่อน ยังไม่เป็นอัตตา เพราะยัง ไม่แจกกัน แจกกันว่า 'ที่นี่ของท่าน ที่นี่ของผม' แล้วช่วยกันทำ,