ความสัมพันธ์และการสื่อสารในวรรณกรรมไทย : หน้า 84/450

ประโยค (ตอน) - ทูเดย์สนั่นป่าสำหรับกะเปล กาล - หน้าที่ 84 [ อธิบายเรื่องภิกษุบรรจงหญิงผู้ว่านเป็นต้น ] บรรดาแต่ล่ะั้น วาทว่า รับ ได้แก่ รับคำสั่งของผู้ว่าน ท่าน บอก ได้แต่ ไปส่งยังขวานวนไปแล้ว บอกคำสั่งนั้น ทว่า กลับมาบอก ได้แต่ กลับมาบอกแก่ผู้ว่านิเป็นต้นเดี่ยว ทว่า ไม่กลับมาบอก ได้แต่ บอกแล้วหลีกไปจากที่นั้นเสียว ทว่า ไม่บอก แต่กลับมาบอก ได้แก่ ผู้อื่นชาววนว่า "ท่านโปรดไปบอกหญิงชื่อสิ่น" รับคำสั่งของเขาว่า "ได้สิ" แล้วจะลิ้ม เสีย หรือ ไม่ลิ้มคำสั่งนั้นตาม ไปสำนักของหญิงนั้นด้วยกรณีอิจ อย่างอื่น นังกล่าวคำบ้างเล็กน้อย, ด้วยอาการเพียงเท่านี้ ท่าน เรียกว่า ส่อว่า รับ แต่ไม่บอก. ลำดับนั้น หญิงนั้นพูดเองจะอธิบูณ์นั้นว่า " ได้ยินว่า อุปฐากของ ท่านอยากได้ฉัน" ดังนี้, ครั้นพูดอย่างนี้แล้ว จึงพูดว่า " คดีนี้จักเป็น ภรรยาของเขา " หรือว่า " จักไม่เป็น " ก็ดี ภูษณั้นไม่รับรอง ไม่คัดค้านคำของหญิงนั้น นั่งเลยเสีย ลูกจากที่นั่งมาข้างสำนักของชายนัน บอกว่านั่น, ด้วยอาการเพียงเท่านี้ ท่านเรียกว่า ส่อว่า ไม่บอก แต่กลับมาบอก. ทว่า ไม่บอก ไม่กลับมาบอก ได้แต่ รับในเวลาที่บอกคำ สั่งอย่างเดียวเท่านั่น, แต่ว่า ไม่ทำกิจලිองอย่างนอกนี้. ทว่า ไม่รับ แต่บอก กลับมาบอก ได้แต่ ชอบคนกล่าว ถ้อยคำเห็นปานนั้น ในที่ซึ่งก็อยู่ขนั้น ๆ หรือ ที่ซึ่งนั่งอยู่ ภูษณั้น เขาไม่ได้นาวเลย แต่เป็นดังถูกเขาวาน จึงไปยังสำนักของหญิง แล้ว