การกำหนดขนาดและอธิษฐานในอรรถกถาอันธะ : หน้า 267/450

ประโยค (ตอน) - ดูยอดส่วนปลากาเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 266 แต่ในอรรถกถาอันธะ ท่านว่าทะของพระมหาสุเมธะให้เป็นหลักในไตรวจิรแล้วกล่าวว่า "จิวประมาณอย่างต่ำ ย่อมรักษาอธิษฐานไว้ได้" จึงกล่าวคำนี้เพิ่มเติมไว้ว่า "ในบริเวณโฉลกด้านยาว ๔ นิ้ว โดยนิ้วนสุด ด้านกว้าง ๔ นิ้ว เป็นช่องทะลุ ณ ที่ส่วนในส่วนหนึ่ง ย่อมอธิษฐานไป ในบริเวณโฉลกผินใหญ่ช่องทะลุกำเก่า ๕ นิ้ว และ ๔ นิ้วนั้น ยังไม่อธิษฐาน, ในจิวที่ควรอธิษฐานทั้งหมด ก็ยัน" ดังนี้ บรรดาแนวท้อง ๔ นั้น เพราะขึ้นชื่อว่า ~ประมาณอย่างเล็กน้อยๆ~ ที่คำว่า ~ประมาณอย่างเล็ก แห่งจิวที่ควรวิบป- ของจิวที่จะพึงอธิษฐานแม่ทั้งหมด ย่อมไม่มี~ ด้วยว่า ~ประมาณแห่งผ้านสิเนาะผ้าใดผ้าหนึ่งที่ท่านกล่าวไว้จึงเป็นประมาณอย่างใหญ่ เพราะประมาณยิ่งกว่าประมาณอย่างใหญ่ขึ้น สำเร็จแล้ว (ใช้ได้), หาใช้ประมาณอย่างเล็กไม่ เพราะประมาณอย่างเล็กลงมาจากประมาณอย่างใหญ่ขึ้น ไม่สำเร็จ (ใช่ไม่ได้), แม้ไตรจิวที่หย่อนกว่าประมาณแห่งสุดจิวร จัดเป็นประมาณอย่างใหญ่มหึมาเหมือนกัน. แต่ประมาณอย่างเล็กที่ท่านแอกกล่าวไว้ว่ามากในพระสุรใสไม่มี การกำหนดขนาดใหญ่แห่งผ้าคือผ้ากันฝุ่นและผ้าบริร- โฉลไม่มีเหมือนกัน. แต่ท่านกล่าวกำหนดไว้ด้วยประมาณอย่างเล็ก ขนาดจิวที่ควรวิบป- เพราะฉะนั้น คำใดที่ท่านกล่าวไว้ก่อน ในอรรถกถ่อื่นว่า "ประมาณอย่างเล็กย่อมรักษาอธิษฐานไว้ได้" แล้วแสดงประมาณอย่างเล็ก ๔ นิ้ว และ ๔ นิ้ว โดยนิ้วสุดแห่งบริร-