ความเข้าใจเกี่ยวกับการให้และรับในระบบนิยมไทย : หน้า 274/450

ประโยค (๓) - ดูคล้ายสัมผัสจากคำแปลภาค ๑ หน้า ที่ 273 สนุกกิ กริสุทามิ ข้าพเจ้า จักกระทำให้เป็นของข้าพเจ้า ดังนี้, เป็นอันให้ไม่ถูก وعدمเป็นอันถือเอาไม่ถูก. ภิญญ ผู้จะให้ ไม่รู้พึงจะให้ (ไม่รู้วิธีเสียสะให้) เลย, ฝ่ายผู้รับ ก็ไม่รู้เพื่อจะรับ (ไม่รู้วิธีรับ). ถ้ามือภิญญผู้เสละให้ กล่าวว่า "ขอท่านงดทำให้เป็นของท่านเสีย" ภูมิผู้รับกล่าวว่า "ดีละ ขอบรับ! ผมจะรับเอา" แล้วถือเอา เป็นอันให้ไม่ถูกต้อง แต่เป็นอันรับอันถูกต้อง ก็กรุณาหนึ่งกล่าวว่า "ท่านจะถือเอาเสีย," อนุรูปหนึ่ง (คือผู้รับ) กล่าวว่า "ผมจะไม่ถือเอา," ผู้เสียสะให้ นั้น กล่าวอีกว่า "ท่านจะถือเอาของที่ผมให้แล้วเพื่อท่าน," ฝ่ายภิญญนอกนี้ กล่าวว่า "ผมไม่มีความต้องการด้วยของสิ่งนี้," หลังจากนั้นแม้ รูปลักษณ์ให้ล่วง ๑๐ วัน ไปด้วยเข้าใจว่า "เราให้แล้ว," ฝ่ายรูปหลัง ก็ให้ล่วง ๑๐ วัน ไปด้วยเข้าใจว่า "เราได้ปฏิสัมไปแล้ว" เป็นอันขัติ แก้ใคร ไม่เป็นอาบัติแกใคร ? ไม่เป็นอาบัติแกใคร, ก็นำรูปใด ชอบใจ, ท่านรูปลักษณ์มิพิสูจน์ฐานใช้สอนเหมิด. ฝ่ายภิญญผู้ที่มีความสงสัยในการธิฐาน จะพึงทำอย่างไร? พิสูจน์ตามเป็นผู้สงสัยแล้วกล่าวว่า "เจ้าจะจรัจไม่ได้ธิฐาน เมื่อ เป็นอย่างนั้น จิวรเป็นของครรแก้ข้าเจ้า" แล้วพิสูจะสละโดยมั่ง ดังกล่าวแล้วนั้นแล เพราะว่ามิภูมิให้รืออย่างนี้แล้วทำวิเนยกรรม ไม่เป็นมะสาวะท: แต่ อาจารย์บางพวกกล่าวว่า "ธีรนัน ภิญญรูปนี้ ต่อเอาเป็นวิสาสะแล้วคืนให้ คำร." คำของอาจารย์บางพวก นั้นไม่ชอบ เพราะนั้น ไม่ใช่วิธีกรรมของภิญญผู้มีความสงสัยนั้น.