วินิจฉัยในบทธรณีและอานิสงส์ของภิกษุ : หน้า 396/450

ประโยค (ถัด) - ดู้อื่นสมันปากกามแปล ภาค ๑ หน้า 395 ส่วนวินิจฉัยในบทธรณี พิงทราบดังต่อไปนี้:- ถ้ามีม้วนช่องทะลุ ๕ แห่ง หรือเกินกว่า, และช่องทะลุเหล่านั้นด้วยผงเหล็กด้วยหมุด หรือฝ่าข้อนเหล็กกลม ๆ เป็นของเกลื่อนกลาด ควรใช้ขอดาบนั้นนั้นแฉด้วย, ไม่ควรขอดาบใหม่, แต่ถ้ามีช่องทะลุแม่ช่องเดียวแต่เป็นช่องใหญ่, แม้ขอด้วยก่อนเหล็กกลม ๆ ก็ไม่เกลื่อนกลาด, อามิสิติที่มาตรได้ เป็นอกัปปะ, บรรทนี้ ไม่ใช่มตร ควรขอดาบใหม่ได้. สองบทว่า เอโร วัตถุโภมีความว่า ภิกษุแสดงอานิสงส์ในบทแล้ว พึงเรียนพระเถรา ว่า "ท่านขอรับ! บรรทในนี้มีขนาดถูกต้องสวยดี สมควรแก่พระเถรา, ขอนำโปรดรับบทนั้นไว้เถิด." สองบทว่า โย น คุณหยูก มีความว่า เมื่อพระเถราไม่รับไว้เพื่ออนุเคราะห์เป็นทุกข์, แต่เพราะความสันโดษ โดย ไม่เป็นอาบัติแก่ภิกษุไม่รับด้วยคิดว่า "จะมีประโยชน์อะไร แก่เรา ด้วยบทใดบนี้." บทว่า ปฏุตปริยโน ได้แก่ บทว่าที่เปลี่ยนกันอย่างตั้งอยู่ท้ายสุด. บทว่า อเกสะ มีความว่า ภิกษุเน้นไม่รับบทในบัดนี้ไว้ในที่ไม่ควร มีเตียงตั้งร่มไม้ฟานาถเป็นต้น. พึงเก็บไว้ในที่ตนเก็บบทจริงในบั้นก่อนในวันนั้น. ความจริง ที่เก็บบทพระผู้พระภาคเจ้า ตรัสไว้แล้วในขณะนั้นแสดงโดยนิเทศว่า "ลูก่อภิญญาทั้งหลาย! เรอนุญาตเชิงรองบทน่ารงค์" ดังนี้. บทว่า น อโคเณน คือ ไม่พึงใช้บทโดยการใช้ไม่สมควร