หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ : หน้า 34/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ 1.1. ความเป็นมาของงานวิจัย งานวิจัยนี้ศึกษาความเชื่อโยงของพระพุทธศาสนาในยุคพุทธกาลหรืออย่างน้อยในยุคโบราณกาลกับคำสอนวิชชาธรรมภายในปัจจุบัน การเผยแผ่พระพุทธศาสนา : วัตถุประสงค์ดังเดิมกับหลายรูปแบบในปัจจุบัน รวบสองพันกว่าปีที่ผ่านมา ภายหลังการตรัสรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและการบังเกิดขึ้นของเหล่าทวยเทพอรหันต์สาวก รู้นรัช การจิรเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังดินแดนต่างๆ ได้เริ่มขึ้นทันทีโดยมีเป้าหมายในการเผยแผ่ไปให้กว้างไกลที่สุด เพื่อหาผู้มีบุญที่คอยอยู่ในทุกหนแห่งได้รับแจ้งธรรมตามความเป็นจริง¹ เพื่อความหลุดพ้นจากกิเลสและจากความทุกข์ทั้งมวล หรืออย่างน้อยให้เป็นอุปนิสัยติดตัว เพื่อประโยชน์สุขในปัจจุบันคือการดำเนินชีวิตอย่างถูกต้อง และเพื่อการบรรลุผลนิพพานในภายหน้า ธรรมปฏิบัติจึงเป็นหัวใจสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ——————————————————————— ¹ เรื่องนี้เห็นได้จากคุทธรรศในเวลาที่ทรงส่งพระอรหันต์สาวก รูปแรกไปประกาศพระศาสนาว่า “กิญจุ่งหลาย ทั้งรบาและพวกเธอคือพรพันแล้วจากวงเวียนแห่งนี้เป็นของเทพและของมนุษย์ พวกเธออยากอารักเพื่อประโยชน์และความสุขแก่นุชนุมามาก เพื่ออนุสราโลก เพื่อประโยชน์แก่ลูกและความสุขแก่ทายเทพและมนุษย์ พวกเธออยากไปทางเดียวกันสองรูป จงแสดงธรรมงานในข้อพื้น จากในภาคกลาง งานในที่สุด จงประกาศพระพุทธธรรมพร้อมทั้งอรรถทั้งพยานะจะครบบริบูรณ์ศรีรฐี สัตว์ทั้งหลายที่มีรูปลวดตาคือกสิณอมอยู่ จักมีผู้รู้ทั่วถึงธรรมได้ พวกเขาจะเลื่อน(จากประโยชน์และมรรคผล)เพราะไม่ได้ฟังธรรม ภิกษุทั้งหลาย แม้เราจักไปอุรเวลานำเสนานิรมเพื่อแสดงธรรม” (วิม. 4/32/39-40) ๒. ดร.ชนิดา จันทร์ศรีโสภา