บุญและบาปในหลักการของโยคาวจร : หน้า 509/604

อานนท์ เราอ่อนไม่มิจฉาริษาเห็นบุคคลอิ้มนั่งหนึ่ง ที่เราได้กำหนดรู้เหตุทั้งปวงด้วยใจแล้วพยากรณ์อย่างนี้เหมือน เทวดาเทวทัตเลย ก็หว่าว่าเราได้เห็นธรรมขาวของเทวทัตเม็ดเพียงเท่า หยดน้ำที่สลัดออกจากปลายขนทรายอยู่ตรงใด ตราบนั้นเราก็ ยังไม่พยากรณ์ว่าทวดจะต้องเกิดในอบาย ตนรก อยู่ตลอด กับ เยียวยาไม่ได้ แต่เมื่อเราไม่ได้เห็นธรรมขาวของเทวทัตเลย แม้เพียงเท่าน้ำนที่สลัดออกจากปลายขนทราย เราจึงได้พยากรณ์ ว่าทวดจะต้องเกิดในอบาย ตนรก ดำรงอยู่ตลอดกับ เยียวยา ไม่ได้...(ฉ.ฉุก. 22/333/451) การที่ดวงบุญและดวงบาปเป็นเหตุของการไปสู่ทุติหรืออุตุดนั้น พระ เดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี ก็ได้กล่าวไว้คล้ายกันว่า สภาพที่เป็นบุญ เป็นดวงใส ติดอยู่ในศูนย์กลางดวงธรรมที่ ทำให้เป็นมนุษย์ สภาพที่เป็นบาปเป็นดวงดำ ติดอยู่ในศูนย์กลาง ดวงธรรมที่ทำให้เป็นมุนุษย์แบบเดียวกัน ถ้าดวงบุญใหญ่โตกว่า ก็นำไปสู่สวรรค์ ถ้าดวงบาปใหญ่โตมาก็นำไปสู่ยมราช ใครจะ แก้ไขอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ทั้งนั้น ย่อมเป็นไปตามคติของตน (ธ. 407) จึงกล่าวได้ว่า หลักการของโยคาวจรในประเด็นที่ว่า บุญเป็นเหตุำ ไปสู่สุคติ บาปนำไปสู่ทุกข์ และมนุษย์ควรดำรงตนอยู่ในบุญ เอาใจผูกติดไว้ กับบุญนั้นตรงกันกับหลักการของวิชชาธรรมกาย และตรงกันกับที่กล่าวไว้ใน พระไตรปิฎกบาลี