หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 : หน้า 154/604

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ ของิจกรรมอันมิ่งดี (漢明帝 พ.ศ. 571-618) ที่บันทึกไว้ในหนังสือโวั่นอันซู (後漢書) ว่า จักรพรรดิฮั่นมิ่งดีได้ทรงพระสุบินถึงบุรุษร่างสีทองมีรัศมีออกจาก กายเหาะเข้ามาในพระตำหนักที่ประทับ รุ่งขึ้นจึงทรงสอบถามเหล่าโหราจารย์ โหราจารย์ผู้คงแก่เรียนานามว่า ฟูอี้ (傅毅 พ.ศ. 590-635) จึงกราบทูลว่า เคย ได้ยินว่ามีบุรุษผู้มีชื่อเสียงในประเทศอินเดียซึ่งผู้คนเรียกขานว่่า “พุทธะ” (Zürcher 2007: 320) มีชีวิตในสมัยราวคริสต์ศตวรรษ โฉว ท่านได้ตั้งศาสนาใหม่ทาง ดินแดนตะวันตก จักรพรรดิฮั่นดิ๋งจึงทรงส่งคณะทูตนำโดย นายพลอึิน (蔡 儀) ฉินจิ่ง (秦景) และหวังจุน (王遵) และคณะอีก 18 คนให้เดินทางไปอินเดีย เพื่อแสวงหาพุทธธรรม เมื่อทูลเดินทางไปถึงเมืองเวิจือหรือเตอร์กส์สถาน ก็ได้ พบกับพระภิษุสองรูปลักษณะเชื่อสายอินโดจีน (Indo-Scythian) ผู้บอกในกาย สรรวาสติวาด นามว่า กัศยปมาตังกะ (迦葉摩騰) และพระธรรมดะนหรอ พระโคตรณะ (莊法蘭 (ผาสุข อินทราสุข 2543: 179) จึงได้อาราธนาหิงสอง รูปเดินทางพร้อมด้วยพระคัมภีร์จำนวนหนึ่งบรรทุกบนหลังม้าขาวกลั่ม ยาง มหานครลั่วหยาง เมืองหลวงแคว้นราชอาณาจักรนั้นในปี พ.ศ. 610 (ค.ศ. 67, Kumar 2005: 39) เมื่อพระภิษุทั้งสองรูปมีโอกาสพบและสนทนาธรรมกับ จักรพรรดิฮั่นดิ๋ง ทำให้พระองค์ทรงบังเกิดความเลื่อมใสและประกาศตน เป็นพุทธมามกะ ทั่งยังพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้สร้างวัดม้าขาว ถวายพระเกษะทั้งสอง และทรงอุปถัมภ์พระเกษะในกรณีปล พระคัมภีร์ทาง พระพุทธศาสนาสู่ถาขีอื่นด้วย เช่น คัมภีร์ชื่อสื่อเอ่อจี๋ (四十二經) สื่อดี ตัวน่า (+土地結) โป๋เป็นเชิน (佛本生) ฝ่ายอังค Parliament (法海藏) โป๋เป็นสง (佛木行) ซึ่งบางคัมภีร์ได้หายสาบสูญไปแล้ว อย่างไรก็ดี มันก็มีวิชาการบางท่านวินิจฉัยว่า คัมภีร์เหล่านี้น่าจะถูกเขียนขึ้นในรวาทพุทธศตวรรษที่ 9 แดนวิชาการญี่ปุ่นให้