หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 444/604

หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับวิชาการ เห็นได้ว่า คัมภีร์อธรรมนา เชื่อมโยงการกำจัดกิเลสเข้าสู่กันในสมาบัติ (นิธิสมาบัติ) ซึ่งมีลักษณะเด่นชัดในส่วนของการหยุดหรือไม่มีกรแลม หายใจ ประเภทนี้อาจจะแบ่งลมหายใจออกเป็น 3 ประเภท ได้แก่ “ปัสสาววาต” คือลมหายใจภายนอก “อัสสาววาต” คือลมหายใจที่แล่นอยู่ ภายใน และ “นิสาสวาต” คือลมหายใจที่อยู่ในไม่มีกรแลม รักษอิทธิธรรม เรียลมหายใจชนิดหลังนี้ด้วยชื่อ “นิสาสวาต” และกว่าถึงการหยุดนี้ไม่มี กรแลม หายใจในกันคือว่า “เมื่อจับเอาผ่าสังขยฺ์ภูมิขนาบตะนั้นให้ระนี๊ก นิสาสวาต คือคล่ำห่อไฟไร้ ให้ระนี๊กอยู่ในอิทธิธรรมับปล้นแปร ตั้งอยู่เป็นด้งผ้า สังขามภิพิบไว้วันองค์ให้หายใจออก ได้ชื่อว่าพระอิทธรรมอิสวาตเข้าทาง นิธิอาณสุขมา บให้ได้หายใจออก” (ญาณต. ฉบับวัดชลสง 5.2) ส่วน คัมภีร์พทธนรณ์ให้ความสัมพันธ์ระหว่างนิสาสวาตกับนิธิเราไว้ว่า “ครั้นว่าผู้ใด รู้จัก นิสาสวาตให้เป็นนิธิอร กรู้จักตัวพระธรรม” (พุทธอานัน 31.4) ซึ่งหมาย ถึงการทำนี้โด้วยการถ อมาหายใจที่ไม่มีกรแลนเอง ส่วนในวิชาชาธรรมกายกล่าวถึงการละกิเลสเป็นลำดับไปดังนี้ โตรุมบุคคลนี้ดินสมาบัติ เพ่งอิสร้ส 4 เป็นองค์สม ปฏิโลม จนหลุดพันจากกิเลสพวกสักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพต ปรามาส แล้วตกศูนย์บับกลับเป็นพระโสดาบัน เป็นอันว่าพระโสดาบัน ละกิเลสได้ 3 คือ ลักษากายทิฏฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส ... แล้วทายพระอนาคามีเดินสมาบัติเพ่งอิสร้ส 4 ทำนอง เดียวกันนั้น ต่อไปยังดีสุดละกิเลสได้อีก 5 คือ รูปรา และ ราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา จึงเลื่อนขึ้นจากพระอนาคามีเป็น