หลักฐานธรรมชาติในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 280/604

หลักฐานธรรมชาติในคัมภีร์พุทธโบราณ ๑ ฉบับวิชาการ คำแปล: วัสสีปฏิสรียพราหมณ์กล่าวว่า ดังเช่นที่เขาไกล จากเมืองนี้มีชื่อว่าศาลวัน เมื่อผ่านกาลเวลาไปร่วมร้อยปี ถึง และใบนี้พึ่งหลามได้ร่วงหล่นไป เหลือไว้เพียงแก่นเท่านั้น ท่านพระโคดมก็เป็นเช่นนั้น ก็เลยที่ร่อยรัดให้เกิดความห่วงและความ ลำบากได้ถูกจุดไปแล้ว ความคิดที่สับสน 4 อย่างก็ได้จัดไป แล้วเช่นกัน เหลือเพียงธรรมยามัยที่มั่นคงและแท้จริงยังคงอยู่ ข้อความเดียวกันในพระไตรปิฎกฉบับนี้ก็ไว้วางกัน ดังนี้ เอ๋อ วุดเต วุโฒโต ปริพพาชิโก ควานต์โต เอตโทโจ เสยยถบ โก โคตม คาม สุข วา นิครมสุข วา อทุเร มหาสารุโโม สตสอ อนิจฺจาตา สาขาปาสุเตชย ตบปปฏิฆา ปุคุเณย เภคุติ ปุคุเณย โส อปารน สมหเยน อปคตสาขาปาโลไร อปคตจบป ปฏิโก อปคตเครคโภ สุตโธ สานร ปฏิสุขโต เอวนา โคโต โคตมสสาปาวนี ปฏิฤทธิ (มม. 13/252/248-9) คำแปล: ครับพระผู้มีพระภาคเจ้ารอสอย่างนี้แล้ว วัจฉโคตรปริพาชกจึ่งทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ข้าพเจ้าท่านพระ โคตม เปรียบเหมือนต้นสาละใหญ่ ในที่ไม่ไกลจากหมู่บ้านหรือนิคม เพราะความไม่เที่ยง กิง ไป เปลือก สะเก็ด และกะพี้ ของ ต้นสาละใหญ่ต้นนี้พึ่งหลุดร่วงไปในเวลาต่อมา ต้นสาละใหญ่นั้นจึงปราศจาก กิ่งใบ เปลือก สะเก็ด และกะพี้แล้ว คงเหลืออยู่อย่าง