การศึกษาและความถูกต้องของคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 7/604

อันนั้นเป็นก้าวใหม่ของการสืบค้นทางวิชาการ รวมถึงการพบหลักฐานจาก คัมภีร์โบราณอื่นๆ ได้แก่ คัมภีร์อักษรจีน คัมภีร์อักษรขอม คัมภีร์อักษรธรรม และคัมภีร์อักษรเขมร เมื่อศึกษาวิจัยโดยเปรียบเทียบคัมภีร์พุทธโบราณเหล่านี้ กับคัมภีร์บาลีพระไตรปิฏกเป็นต้น ได้พบว่ามีความถูกต้องสอดคล้องกัน ดุจดั่งสเปียร์ที่ปรากฏในนวะ หรือสาคร that บาฃที่ปรากฏในน้ำผึ้ง ย่อมเป็นที่ประจักษ์รับรองความจริงแท้ของพระสัทธรรมที่ถูกเก็บรักษาไว้ในภาษาและอักษรต่างๆ ซึ่งคัดลอกต่อกันผ่านกาลเวลาที่ล่วงมากว่า 2,000 ปี ผ่านยุคสมัยและแผ่นดินแดนอื่นๆ มากมายจนถึงยุคของเราในปัจจุบัน ผลของการศึกษาข้อมูลคำสอนจากหลักฐานอันสำคัญเหล่านี้ ทำให้ได้ภาพของหลักธรรมในส่วนภาคแห่งปฏิบัติธรรม ซึ่งอาจเลื่อนหายไปบางตามกฎเคราะห์ไตรลักษณ์นั้นกลายเป็นความชัดเจน อันเป็นการยืนยันว่า พระธรรมเทศนาของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนทสุโร) ที่ได้รื้อฟื้นธรรมปฏิวิชาชาญธรรมายของพระพุทธองค์ไว้ในหลายแง่มุมนัน้ มีความเป็นเอกภาพที่เป็นเอกอาณมรรด ดังที่ปรากฏในพระไตรปิฎก ทิพญาณ อัคคฤญสูตร ที่ว่า “ตกภคสูตร เหตุ วาสสุธา อิรวดี ธมมกายา อิธิปี พุทธมกาย อิธิปี ธมมกายา อิธิปี พุทธมกาย อิธิ ปี” (ที่ป. 11/55/92) “ดูก่อนวาสสุธะและภารทวาชะ เพราะคำว่า ธรรมกาย ย่อดี พุทธกายดี ธรรมกายดี พุทธกายดี เป็นชื่อของพระตกภค” และพระพุทธองค์จะกล่าวกับพระอังคารว่า